Heimsmynd - 01.10.1987, Blaðsíða 45

karlmönnum: Þetta er svo dýrt!
En huga verður að því að blanda ekki
saman rómantík og erlendum siðvenjum
í samskiptum kynjanna, eða rugla saman
aðferðum karla við að kynnast konum
og rómantík. Á íslandi kynnist fólk
iðulega á skemmtistöðum. „Sé maður
spenntur fyrir konu veit maður að hana
er gjarnan að finna á bar eða
skemmtistað,“ segir ungur íslendingur.
„Maður þarf ekki að manna sig upp,
hringja í hana og bjóða henni formlega
út.“
„Hin sígilda sviðsetning fyrstu kynna
er gjarnan sú að hann mætir á
skemmtistað ásamt kunningjum og hún
ásamt vinkonum. Þau vita af hvort öðru.
Hann fær sér nokkur glös áður en hann
mannar sig upp í að nálgast hana.
Stundum bíður hann þangað til að öll
ljós eru kveikt og þau hittast í
fatahenginu. Þá segir hann: Er ekki
partý einhvers staðar. Þau taka leigubíl,
hann slengir gjarnan handleggnum utan
um hana í bflnum, reynir jafnvel að
kyssa hana. Á leiðarenda dregur hann
upp seðlaveskið og segir höfðinglegur:
Ég borga bflinn! Næsta morgun er hann
gjarnan á bak og burt,“ er lýsing ungrar
Rey kj a víkurstúlku.
Fráskilinn, myndarlegur maður á fer-
tugsaldri sem stundar skemmtistaði
borgarinnar um hverja helgi segir: „Ég
var giftur í tíu ár en hefði ég vitað hvað
það er æðislegt fjör að vera einn hefði ég
skilið mun fyrr. Maður þarf ekkert fyrir
því að hafa að ná sér í stelpu. Sumar
bjóða sig fram án nokkurra formerkja.“
Annar karlmaður í svipaðri stöðu
segir: „Ég er orðinn hundleiður á þessu
innantóma dansstaðalífi. Það er langt
síðan ég hef orðið hrifinn af konu en
þegar ég hitti þá réttu verður það
vonandi ekki á dansstað."
Ung, fráskilin kona segir: „íslenskir
karlmenn átta sig ekki á því að einlægur
áhugi og hrifning er manni fyrir mestu.
Ekki endilega að þeir bjóði upp á drykk
eða eitthvað í þá veru. Oftast er
framkoma þeirra eins og þeir séu bara á
eftir einu, að fá mann með sér í rúmið.
Þeir eru eins og iðnaðarmenn í
akkorðsvinnu."
Ungur maður segir: „Fyrir mér er
rómantík að horfa á sólarlagið saman.
Einu sinni varð ég mjög hrifinn af stelpu
og orti til hennar ljóð. Hún gerði grín að
naér. íslenskar stelpur eru ekkert sérlega
uppörvandi í þessu samhengi."
„íslenskir karlmenn eru svo miklir
þumbarar," segir ung kona. „Þeir veita
manni nánast enga athygli á götum eða
kaffihúsum. Þeir horfa aldrei á konur og
daður fyrir þeim er tilgangslaust nema
þeir ætli sér eitthvað mun rneira."
Ég vil fá hana strax og ekkert
ástarkjaftœði eða rómantík hér! segir í
beinskevttum dægurlagatexta.
Veraldarvön kona segir: „íslenskir
til hjónabands og
tryggðar samt nokkuð
íhaldssöm. „Karlmenn fara mjög illa út
úr skilnuðum,“ segir eldri lögfræðingur.
Yngri stéttarbróðir hans segir: „Gott
hjónaband er viljaákvörðun.“
Hvernig eiginmenn skyldu íslenskir
karlar vera? Slíkri spurningu er ekki
fljótsvarað, þeir eru jafnvel eins
misjafnir og þeir eru margir. Kona sem
var lengi gift í Frakklandi en er nú gift
íslendingi segir: „Franskir eiginmenn
eru örugglega þeir leiðinlegustu í heimi.
Þeir eru smáborgaralegir og kröfuharðir,
vilja að allt heimilishaldið lúti settum
reglum og allt líti vel út á yfirborðinu,
þótt þeir séu löngu komnir með
hjákonu."
Kona sem lengi var gift
Bandaríkjamanni segir: „Hann ætlaðist
til þess að ég sæi alfarið um heimilishald
og barnauppeldi og væri helst fullkomin
í því hlutverki. Síðan sá hann ofsjónum
yfir því ef ég hugðist fara út með
vinkonum mínum eða gera eitthvað
annað sjálfstætt."
Um íslenska eiginmenn fullyrðir
miðaldra kona: „Það þarf að byrja á því
að ala þá upp þegar til heimilis er
stofnað. Þeim hefur ekki verið kennd
eðlileg tillitssemi í umgengni."
Önnur sem starfandi er utan heimilis
segir: „Fyrstu árin, áður en börnin
framhald á bls. 130
karlmenn eru hvorki rómantískir né
kurteisir heldur hégómlegir og
sjálfumglaðir. Þessi sjálfumgleði þeirra
er leið til að sanna mátt sinn og megin,
eins konar veldissproti. Konur sjá oftast
í gegnum slíkt þótt þær taki gjarnan þátt
í þessum leik með því að láta eins og
þeim finnist mjög mikið til þeirra
koma.“
Önnur kona segir: „Mér finnst það ef
til vill skýrasta dæmið um hversu
órómantískir íslenskir karlmenn eru upp
til hópa hvað þeir eru íhaldssamir,
fordómafullir og sjálfumglaðir. Þeir tala
gjarnan mjög niðrandi um konur. Ég
varð vitni að því um daginn að ung kona
og ungur maður höfðu lúmskan áhuga
hvort fyrir öðru. Þegar ég spurði hann
hvort hann hefði áhuga á henni, svaraði
hann: Ertufrá þér. Mér finnst hún sœt en
þetta er ómenntuð, einstœð móðir. “
Flosi Ólafsson vísar til sjónvarpsþáttar
um daginn þar sem rætt var við ungt
fólk. „Mér blöskraði alveg þegar ung
hjón voru spurð um líf sitt og viðhorf.
Þau töluðu um stærra hús, betri
menntun og gott starf. En þeim datt
ekki í hug að hafa orð á því að þau væru
bálskotin í hvort öðru sem er auðvitað
það sem skiptir mestu máli í sambandi
manns og konu.“
Ýmsir benda á að þessi þáttur
rómantíkur, einlæg hrifning
óháð ytri skilyrðum í líkingu
við rómantíska ást Jónasar
Hallgrímssonar, sé hverfandi.
„í þessu samfélagi efnishyggju
er eins og menn meti konur
og bfla að jöfnu,“ segir
miðaldra menntamaður og
bendir á bflaauglýsingar þar
sem „konum er skellt
klofvega framan á húddið".
„Ungir menn eru ekki
rómantískir í hugsun. Þeir
einblína gjarnan á nútíð og
framtíð, velgengni í starfi og
hvers kyns veraldarvafstur
annað á hug þeirra allan. Þá
skortir tilhlýðilega virðingu
fyrir hefðum og venjum.
Órómantískt viðhorf þeirra til
kvenna endurspeglast meðal
annars í því að hundsa
kurteisisvenjur sem tíðkast
erlendis. Sjentilmennska er að
vissu leyti ekkert annað en
rómantík. Karlmenn tala oft
óvirðulega um konur og þá
aðeins sem kynverur," segir
ungur íslenskur námsmaður
erlendis.
HJÓNABANDIÐ?
Þótt hjónaskilnaðir séu
algengir hér og færist í vöxt
virðist afstaða íslenskra karla
BRAGI P. JÓSEFSSON