Heimsmynd - 01.10.1987, Síða 75

EFTIR HOPE MILLINGTON
Bréf til vinar
KYNNI MÍN AF
ÍSLENDIN GUM
Drykkfelldir sóðar með
veðrið á heilanum
Kæri Sal.
Þú spurðir mig hver mín fyrstu við-
brögð við íslendingum hefðu verið. Það
er löng saga að segja frá. Ég hitti fyrst Is-
lending fyrir sjö árum og síðan er mikið
vatn runnið til sjávar.
Ég held að mín fyrstu kynni af íslend-
ingum hafi verið í íbúð í New York, sem
nokkrir íslenskir námsmenn leigðu. Ibúð-
in var í þannig ásigkomulagi að ekkert hý-
býlatímarit hefði haft áhuga á að taka þar
myndir. íbúðin var vægast sagt mjög sóða-
leg. Óhreint leirtau lá í eldhúsvaskinum
dögum saman, fletin voru fyrir aftan ís-
skápinn, matarleifar á eldhúsborðum og
bjórflöskur út um allt. Mér varð smám
saman ljóst að íslendingar vfla ekki fyrir
sér að smakka vín á hvaða tíma sólar-
hrings sem er. Sumir virtust hreinlega
nota áfengi til að lifa daginn af.
Til að muna nöfn fólks og andlit tengdi
ég þau einhverri manngerð eða fyrirbæri
sem þau líktust. Þannig gekk einn íslensk-
ur náungi alltaf undir heitinu munkurinn
hjá mér. Þessi maður lifði á hrísgrjónum.
Mér varð aldrei ljóst hvort ástæðan var
takmörkuð fjárráð vegna sparnaðar lána-
sjóðs eða hvort honum fannst hrísgrjón
svona góð. Lánasjóðurinn virtist aðal
hausverkur íslensku námsmannanna. Ég
skildi aldrei hvernig lánamálum þeirra var
háttað eða hver fékk lánað fé frá hverjum.
Foreldrar eins námsmannsins sendu iðu-
lega peninga að heiman og oft dugði sú
summa til að fleyta þremur stúdentum
áfram um eitthvert skeið. Þegar ég fór að
kynnast Islendingum betur hætti ég að
höfða til þeirra sem ljóskunnar sem kann
ekki að skammast sín, sakamannsins og
varúlfsins svo dæmi séu tekin. Mér fór að
skiljast að þetta fólk var óvenju samhent
hvort sem var í skólanum eða á öðrum
vettvangi.
Mér gekk treglega að læra að bera fram
íslenskar kveðjur eins og góðan daginn
eða að venjast kossaflangsinu sem fylgdi
þeim. Sumum íslendingunum fannst ég
kaldranaleg og stuttaraleg í kveðjum. Ég
hefði átt að segja þeim að í New York á
maður á hættu að vera rændur ef maður er
of vingjarnlegur. Islendingar eru almennt
vel upplýstir og vingjarnlegir nema þegar
þeir ræða um vini sína eða ástandið heima
í föðurlandinu, þá gætu þeir alveg eins
verið á tunglinu. Kannski er þetta svona í
öllum samfélögum. Hins vegar skildi ég
það eftir að ég var flutt til íslands og þegar
ég hitti Islendinga erlendis að þeir eru
mjög fljótir að skipta um umræðuefni.
Eina mínútuna ræða þeir ástandið á al-
þjóðavettvangi og sekúndu síðar hvað Jón
Jónsson meini með því að sækjast eftir
ráðherrastöðu sem Jónína Jónsdóttir er
þegar í. Heimsmyndin verður öll önnur
HEIMSMYND 75