Heimsmynd - 01.10.1987, Qupperneq 88

bara: „Ég má! Hanna má!“ Pabbi og
mamma vildu aldrei viðurkenna það en ég
var mesti skaphundur fram eftir öllum
aldri, skellti hurðum og ég veit ekki hvað.
Svo þegar ég komst á gelgjuskeiðið sá ég
að þetta gekk ekki; þá fór ég að temja mig
og hemja og núna er ég ljúf sem lamb!“
Faðir Hönnu Maríu tók mikinn þátt í
starfi leikfélagsins í Keflavík og ung fór
hún að leika í skólaleikritum, hjá skátun-
um og þess háttar. Annars voru áhuga-
málin margvísleg; hún var Iþróttafrík að
eigin sögn og komst að lyktum í unglinga-
landslið kvenna í handbolta og bítilæðið
fræga í Keflavík fór heldur
ekki fram hjá henni. Þá
riðu Hljómar um héruð og
Hanna María Karlsdóttir
fylgdi þeim hvert á land
sem var. Hetjurnar voru
Gunnar Þórðarson og
Rúnar Júlíusson.
Hún brosir þegar hún
rifjar þessa tíma upp.
„Mamma hafði af ein-
hverjum ástæðum lagt
áherslu á að við börnin
hennar lærðum öll á hljóð-
færi þegar við vorum
krakkar. Ég byrjaði að
læra á blokkflautu, fór síð-
an að læra á fiðlu en hætti
því af því mér var strítt svo
mikið. Ég var eini krakk-
inn í Keflavík sem var að læra á fiðlu og
eftir að hrekkjusvín hrópaði einu sinni:
„Hanna fiðla! “ á eftir mér þegar ég var að
burðast með fiðlukassann minn í skólann
var mér allri lokið. Ég reyndi að fela fiðl-
una undir úlpunni minni um tíma en gafst
svo upp og fór að læra á píanó. Mamma
fór alltaf í sfld til að standa undir þessu
tónlistarnámi okkar krakkanna og hún
keypti handa okkur þetta rosalega fína
Hönning & Möller píanó. En þá braust
bítlafárið út og ég gat ekki hugsað mér að
læra á neitt annað en gítar. Bróðir minn
spilaði á rafmagnsgítar með hljómsveit
Guðmundar Ingólfssonar í Keflavík og
gott ef hann komst ekki einhvern tíma svo
langt að spila með KK-sextettinum. Hann
æfði sig alltaf í hádeginu þegar hann kom
heim úr frystihúsinu og þá sat ég berg-
numin og horfði á hann. Þannig lærði ég á
gítar og fannst ég vera eins og Gunni
Þórðar. Annars man ég að ég labbaði yfir-
leitt framhjá heimili Gunna Þórðar þegar
ég fór í skólann í gaggó og þá var hann allt-
af að æfa sig á trommur sem mér fannst
voðalega merkilegt. Ég man líka eftir því
þegar Rúnar Júlíusson kom fyrst fram
með Hljómum. Þá var hann með svarta
leðurhanska af því hann var með svo mikl-
ar blöðrur á höndunum og svo feiminn að
hann faldi sig eiginlega bak við magnar-
ann. En feimnin fór nú fljótt af honum;
áður en nokkur vissi af var hann farinn að
klifra upp um allt í Glaumbæ, ber að
ofan.“
Hanna María ætti að vita það; hún var
fastagestur í Glaumbæ meðan hann var og
hét. „Ég var í stórri klíku og við komum
alltaf keyrandi í bæinn á tveimur trylli-
tækjum og vorum svo góðir kúnnar að við
áttum fast borð sem beið okkar, hvenær
sem okkur þóknaðist að koma. Á þessum
tíma var ég sannfærð um að ég þyrfti alltaf
að vera ógurlega skemmtileg og þess
vegna reytti ég af mér gamansögur og lék
á als oddi; annars hélt ég þau vildu ekki
hafa mig með. Samt voru krakkarnir í
klíkunni flestallir einu ári yngri en ég.“
Feimni kom líka í veg fyrir að Hanna
María færi strax út í leiklistarnám sem
hana langaði þó til. Hún lék samt með
Leikfélagi Keflavíkur og einu sinni kom
Ævar R. Kvaran að setja upp verk Einars
afa síns, Syndir annarra. Hann varð svo
hrifinn af leik unglingsstúlkunnar að hann
hvatti hana eindregið til að koma til
Reykjavíkur og læra leiklist. Það var
freistandi — en hún þorði ekki. Þá hugðist
hún leggja fyrir sig hitt óskastarfið, hjúkr-
un, en heimilislæknirinn hennar lagði
blátt bann við því, vegna þess að stúlkan
þjáðist af slæmum bakverk um þær mund-
ir. Hanna María Karlsdóttir ákvað þá að
sætta sig við að hún fengi líklega ekki það
sem hún vildi í lífinu og eftir gagnfræða-
skólanám fór hún að vinna á skrifstofu
Keflavíkurverktaka á Vellinum.
„Eg var skrifstofumær í samtals níu ár.
Eftir þrjú ár á Vellinum sótti ég um hjá ut-
anríkisráðuneytinu, aðallega vegna þess
að ég vissi að það myndi brátt losna staða í
sendiráðinu í Washington og þar átti ég
kærasta. Við vorum búin að vera saman
síðan ég var þrettán ára; þá hittumst við í
skrúðgarðinum í Keflavík og fórum í elt-
ingaleik sem endaði með því að hann datt
ofan á mig og við urðum kærustupar.
Þetta var ást við fyrstu sýn! Faðir hans var
Bandaríkjamaður og hann flutti út með
foreldrum sínum eftir nokkur ár en ég var
svo trygglynd að ég sat í festum árum sam-
an. Ég var aldrei með öðrum strákum;
hann var kærastinn minn og ég var kær-
astan hans. Svo fór ég út til Washington
með hjartað í buxunum og eftir árið flosn-
aði upp úr sambandinu. Nú er hann ein-
hleypur í Kaliforníu og ég er einhleyp í
Reykjavík. Þetta heitir að fara illa með
bestu ár ævi sinnar. . .“
í Washington var Hanna María í þrjú ár
og umgekkst víst aðallega aðra Islend-
inga. Hún fann sér þó annan kærasta með-
al hinna innfæddu.
„Það var hann Tommi minn,“ segir hún
og brosir fallega. „Æ, ég hef alltaf séð
svolítið eftir honum Tomma mínum.
Hann var svo góður! Ég held að það hafi
gert mig að betri manneskju að kynnast
honum; hann er áreiðan-
lega besta manneskja sem
ég hef kynnst um dagana.
Nei. . . — jú! Ég verð allt-
of svo melló þegar ég
hugsa um hann Tomma
minn. Ég gleymi því til
dæmis aldrei þegar við fór-
um einu sinni til Hawaii og
gengum þar eftir eyðilegri
sandströnd og sama hvert
litið var var ekkert að sjá
nema himin og haf og pál-
matrén á ströndinni,
hvergi manneskja nema
við, og þetta var ógurlega
rómantískt og ég var með
nefhlíf og sólkrem. . .“
Eftir þriggja ára vist í
Bandaríkjunum fannst
Hönnu Maríu kominn tími til að halda
heimleiðis. „Mér fannst ég vera farin að
sökkva með annan fótinn í Ameríku og
það vildi ég ekki. Ég fór heim en hann
Tommi minn varð eftir. Kannski hefði ég
betur tekið hann með mér? Hann gerði
mér þann grikk fyrir nokkrum árum að
giftast einhverri gellu; þá skrifaði ég hon-
um langt og harðort skammarbréf!"
Hanna María Karlsdóttir, heimkomin
frá Bandaríkjunum, fór aftur að vinna hjá
utanríkisráðuneytinu. Svolítið óráðin eins
og venjulega en þá sá hún tilkynningu í
blaði; SÁL-skólinn var að auglýsa eftir
nemendum.
„Ég veit ekki hvað kom yfir mig. Úti í
Ameríku hafði ég einu sinni ætlað í kvöld-
skóla í leiklist og fékk send að heiman alls
konar plögg og pappíra fyrir umsóknina
og fór í heljarinnar mikið enskupróf en
svo þegar á hólminn var komið guggnaði
ég. Ég þakka það eiginlega Helgu Hjörv-
ar, kennara við SÁL-skólann og nú skóla-
stjóra Leiklistarskólans, að ég lagði í að
sækja um. Einhvern veginn hafði ég mig í
að hringja í hana og hún stappaði í mig
stálinu. Ég var rosalega nervus, þekkti
engan í Reykjavík en loksins lét ég mig
hafa það.“
Flestallir sem voru í SÁL-skólanum
tala um ár sín þar sem einhvern besta tíma
ævi sinnar. Hanna María er þar engin
undantekning þó hún hafi raunar ekki
verið í skólanum nema eitt ár. Húsnæði
skólans, Hótel Vík, var óhentugt og í nið-
Kaliforníu og ég er einhleyp í
Reykjavík. Þetta heitir að fara illa
með bestu ár ævinnar.
88 HEIMSMYND