Heimsmynd - 01.10.1987, Qupperneq 121

►
einn góðan veðurdag að smíða einhvern
þann aflgjafa sem næði því sem næst
ljóshraða — og það er langt, langt þangað
til — þá væri far frá jörðinni samt sem áð-
ur mörg herrans ár á leiðinni til næstu
sólkerfa og það tæki marga áratugi og ald-
ir bara að kanna nánasta umhverfi okkar.
Til þess að eitthvert vit sé í ferðalögum
milli stjarnanna þarf því farartæki sem
getur farið hraðar en ljósið og það, sagði
Einstein, er ekki hægt.
Er þá öll spilaborgin hrunin? Nei, við
skulum ekki gefast upp strax. Pótt Ein-
stein hafi verið mikill vísindamaður og af-
stæðiskenningar hans bæði byltingar-
kenndar og ótrúlega endingargóðar er
engin ástæða til að ætla að hann hafi end-
anlega rekið smiðshöggið á eðlisfræðina
— og það kringum árið 1915! Vísinda-
j menn eru nú þegar farnir að hvíslast á um
einhverjar agnir sem ef til vill kannski
virðast hreyfa sig hraðar en Ijósið og vís-
indaskáldsagnahöfundar eru fyrir löngu
búnir að leysa þetta mál. Þeir hafa fundið
upp ýmisleg tæki sem gera geimförum
kleift að skjótast út úr þessum þrívíða
(eða ætti ég að segja fjórvíða?) geimi sem
við þekkjum og inn í einhvers konar hyp-
er-space eða ofurgeim þar sem förin enda-
sendast sólkerfa á milli á fáeinum mínút-
ágætu höfundar gleymt að útskýra í smá-
atriðum hvernig geimförin þeirra eru
knúin áfram en hver veit nema það standi
til bóta. Pað má hafa það í huga að fyrir
aðeins hundrað árum voru hvorki til bflar,
flugvélar né kafbátar á jörðinni og flestir
töldu fyrirbæri af slíku tagi óhugsandi um
alla framtíð.
Af þessu má draga ýmsar ályktanir. Sú
augljósasta er að ef einhverjar skyni
gæddar verur setja sig í samband við okk-
ur og ég tala nú ekki um koma í heimsókn
í fyrirsjáanlegri framtíð, þá segir það sig
sjálft að þær hljóta að vera komnar miklu
lengra á þróunarbrautinni en við menn-
irnir, kornabörn á mælikvarða eilífðar-
innar. Og hvernig mun okkur falla hlut-
verk hinna frumstæðu eyjaskeggja and-
spænis framandi og fullkomnum skipum
sem koma um kyrruhöf geimsins að sækja
okkur heim?
Flestir sem þessum málum hafa velt fyr-
ir sér að einhverju ráði halda dauðahaldi í
þá von og trú að verur sem komnar eru
svo langt á þróunarbrautinni að þær geta
farið í stórfiskahlaup um sólkerfin hljóti
jafnframt að vera svo þroskaðar andlega
að þær hafi engan áhuga á að gera öðrum
lífverum neitt til miska. Þær séu því góðar
og vilji áreiðanlega ekkert frekar en styðja
sundurlynd smábörn eins og okkur til far-
sældar og friðar. Margir vonast meira að
segja beinlínis eftir heimsókn utan úr
geimnum einmitt vegna þess að andspæn-
is svo goðumlíkum verum eigi mannkynið
ekki annars kost en leggja fánýtar deilur
sínar á hilluna og koma fram sem samstæð
heild, köttur útí mýri. Hugleiðingar af
þessu tagi má vissulega til sanns vegar
færa, samkvæmt gefnum forsendum. En
þetta er samt ekkert víst! Hver veit nema
hinar háþróuðu geimverur hafi þrátt fyrir
allt bara hug á því að gernýta jörðina okk-
ar í sína þágu og gera okkur að húsdýrum,
rétt eins og kolkrabbarnir frá Mars í sögu
H.G.Wells — auk þess sem raunveruleg-
ar geimverur myndu náttúrlega hafa vit á
að passa sig á bakteríum! Alla vega er ljóst
að ef við fáum heimsókn eigum við fárra
kosta völ nema gera það sem okkur er
sagt. Við skulum því vona að geimbúarnir
væntanlegu (!) verði líkari ET en Svart-
höfða. . .
En ef alheimurinn er iðandi af lífi, eins
og sumir halda fram, hvers vegna höfum
við þá ekki orðið vör við það ennþá? í um
það bil tvo áratugi hafa vísindamenn beint
öllum hugsanlegum tólum og tækjum upp
í himinhvolfið í von um að heyra eitthvað,
einhver merki þess að þarna úti í stjörn-
umprýddu myrkrinu væri ekki tóm lífvana
auðn. Hingað til hafa sjónaukarnir (og ég
nota orðið sjónaukar í sinni víðustu merk-
ingu um öll þau tæki sem beina radíósjón-
um sínum út í geiminn) ekki sýnt neitt.
Ekki fótspor, ekki hóstakjöltur, ekki
um eða dögum og gefa ljósinu langt nef.
Algengt er að tala um göng í geimnum í
þessu sambandi. Því miður hafa þessir