Heimsmynd - 01.11.1987, Blaðsíða 62

LÓA K. SVEINBJÖRNSDÓTTIR
„ÉG TEL ÞAÐ FORRÉTTINDI AO
GETA VERIO HEIMA Á MEÐAN
BÖRIMIN ÞURFA SEM MEST Á
MANNI AÐ HALDA."
af vinnuæðinu hérna heima þar sem allir
vilja eiga allt til alls og vera fullkomnir."
Hildur Baldursdóttir álítur að ef til vill
megi að hluta til rekja þetta margfalda
álag til þess, að konan sjálf einfaldlega
treysti ekki makanum til að leysa af
hendi hluta af þeim störfum sem vinna
þarf á heimilinu. „Verkstjóri ber einn
ábyrgðina, þú getur ekki bæði haldið og
sleppt.“ Að Hildar mati er ekkert sem
hindrar konur í því að leyfa feðrum að
komast að, nema þá ef til vill hversu
tregar mæður eru í raun undir niðri til að
láta þessa ábyrgð af hendi.
Er eitthvað til í þessu? Skella konur
skuldinni á karlmenn að ósekju? Vilja
þær sjálfar innst inni halda völdum (og
völdum fylgir ábyrgð ekki satt?) innan
veggja heimilisins, jafnframt því að
standa sig í starfi úti í bæ.
Ung móðir sem vinnur úti hálfan dag-
inn segir að vissulega sé hún verkstjóri á
sínu heimili, ef hún bendi ekki á hvað
þarf að gera þá fái hún ekki hjálp frá eig-
inmanninum við heimilisstörfin. „Hann
sér ekki hvað þarf að gera.“ En hefur
afstaða karlmanna til heimilisstarfa og
barnaumsjár ekki breyst? Sú kynslóð
karla sem nú er á þrítugsaldri og upplifði
þann tíma þegar jafnréttisbaráttan stóð
sem hæst tekur í auknum mæli þátt í
barnaumönnun og heimilishaldi. Vissu-
lega fyrirfinnast enn karlmenn sem telja
það nauðsynlegt að vera kvenkyns til að
sinna börnum, hreyfa við ryksugu eða
skúra gólf. Þeim virðist þó fara fækk-
andi.
Er það metið að verðleikum þegar
konan ákveður að vera heimavinnandi?
Þykir það kannski vera uppgjöf, eða
jafnvel leti? Sumir segja skilningsskort
ríkjandi í garð þeirra mæðra sem hafa
tekið ákvörðun um að vera heimavinn-
andi um stundarsakir eða til lengri tíma.
Lóa K. Sveinbjörnsdóttir, viðskipta-
fræðingur, sem var í fullu starfi um tíma
og vinnur hálfan daginn sem stendur, er
ákveðin í því að hætta að vinna úti þegar
annað barnið kemur í heiminn nú bráð-
lega. „Mig íangar að vera hjá börnunum
mínum, og ég tel það forréttindi að geta
verið heirna."
Lóa segist verða vör við fordóma
vegna þessarar ákvörðunar, sérstaklega
hjá vinum og kunningjum sem flestir eru
langskólagengnir. „Framakonum finnst
það sóun á hæfileikum að standa í
bleyjustússi.“ Hún segir áberandi í sín-
um kunningjahópi að starfsframi sé val-
inn fram yfir barneignir. Hún kveðst alls
ekki ætla að vera heimavinnandi um ald-
ur og ævi, en segir það skyldu foreldra
að sinna börnum sínum.
„í mínu tilfelli er eiginmaðurinn með
hærri tekjur og því liggur það beinast við
að ég sé heima en ekki hann.“ Þar fyrir
utan segir Lóa að málið hefði þá fyrst
orðið flókið ef þau öfluðu jafnmikilla
tekna, því að þá hefðu þau vafalaust
slegist um að fá að vera heima!
Lóa segist verða vör við að það þyki
62 HEIMSMYND