Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Side 23

Sjálfsbjargarhússins 1982, þar sem
Reykjavíkurfélagið hefur nú aðstöðu
sína. Þar fór afar vel um okkur, þar
var miklu rýmra en á upphaflega
staðnum og umbúnaður allur betri, en
þar þurfti auðvitað einnig að breyta
og byggja upp, en með okkur fluttum
við að sjálfsögðu heimilið og reynsl-
una af því starfi öllu. Nú og hingað
var svo komið í ágúst 1994, en hér er
hrein draumaaðstaða og alveg yndis-
legt að vera”.
Ritstjóri hefur víst áður sagt hve
gott sé að sækja þetta heimili heim,
hversu allt er hlýlegt og um leið eðli-
lega heimilislegt og auðvitað hefur
hið vistlega og fallega húsrými með
sína mörgu möguleika sitt að segja.
Framar öðru er það þó hinn vermandi
blær alúðar og kærleika sem um sali
fer sem úrslitum ræður um það hversu
athvarf þetta er ágætt, býður opinn
faðm umhyggju umfram allt.
En áður en við látum þessu góða
spjalli lokið verður vart hjá því komizt
að spyrja um hið óhjákvæmilega, und-
irstöðu rekstrarins, hina fjárhagslegu
hlið málsins.
Hvernig er þeim málum háttað?
"Fram eftir árum var reksturinn á
vegum Sjálfsbjargar - landssambands
fatlaðra og þá í formi ákveðinna dag-
gjalda frá ríkinu.
Nú um skeið hefur reksturinn
alfarið verið á vegum Vinnu- og dval-
arheimilis Sjálfsbjargar og nú er heim-
ilið komið á föst fjárlög. Daggjöldin
sýndu okkur það ljóslega, hve vel
þetta leysti vanda um 60 einstaklinga
þar sem daggjald var innan við 2000,-
kr. og er þá tekinn samanburður við
t.d. hina dýru stofnanavistun. Inni í
þessu er öll þjónusta, ferðir fram og
til baka og málsverðir allir. Sannleik-
urinn er auðvitað sá að þetta rekstrar-
form leysir vanda svo fjölmargra fyrir
í raun svo lítið verð þegar á allt er
litið”.
Undir þetta skal tekið heilum huga
og víst um það að slíku fyrirkomulagi
þyrfti víðar að beita í samfélagsþjón-
ustu okkar.
Fróðlegu spjalli við Steinunni
ætlar ritstjóri svo að ljúka á
hennar eigin orðum, aðspurðrar um
það hvernig það sé að hætta, láta
öðrum í hendur umsjón með þessu
eftirlæti sínu: “Ég hefi stundum sagt
í gríni að þessi saga mín hér á þessum
þrem stöðum megi heimfærast upp á
fyrstu ástir, nú og svo trúlofun og
giftinguna svo hér. En í alvöru talað
þegar ég lít til baka þá held ég að segja
megi, að ég hafi haft allgóða tilfinn-
ingu fyrir því að byggja upp og skipu-
leggja. Mér hefur áreiðanlega til góða
komið að hafa alltaf verið í þjónustu
við fólk í öllum mínum störfum. Þetta
hefur aldrei verið erfitt, því á móti
amstri öllu kemur hve þetta hefur
gefið mér mikið. Ég hugsa oft til þess
hvílík farsæld það var mér að fara í
þetta starf, sem raunar kom upp í
hendur mínar fyrir tilviljun. Svona
störf eru manni annað tveggja erfið-
isauki eða gleðigjafi, þaðræðstmjög
af hugarfari fólks og lunderni þess.
Sannleikurinn er sá að slíkan sess
hefur þessi vinnustaður í vitund minni
að mér hefur aldrei fundist ég vera að
fara í vinnuna - heima eða hér - hvort
um sig heimili mitt.
Þegar ég kveð hér er eins og ég sé
að kveðja fjölskyldu þar sem ég þekki
hvern einasta náið og persónulega. Ég
mun alveg örugglega sakna þessa, en
að sjálfsögðu geri ég þá kröfu til
sjálfrar mín að ég staldri við og þakki
fyrir að hafa fengið að vera hér svo
lengi og ég muni finna það að svo gef-
andi starf með góðu fólki muni margt
bæta í minningunni og milda þann
söknuð sem ég ber í brjósti”.
Með þessum orðum lýkur þessu
ljúfa viðtali og vizkuríka. Um leið
og Steinunni er af okkar hálfu þökkuð
kynningin kær og kostarík störf henn-
ar er henni árnað alls hins bezta á ævi-
vegi, að áfram megi hún yndis njóta
og góða giftu hljóta.
H.S.
Hrafn Sæmundsson:
PERLAN
Dagurinn er eins og tíminn
sem rennur í gegnum vatnið eins og
kvöldsólin sem skín á vatnið sem streymir í farveginum.
Og vatnið er tært eins og kvöldsólin sem skín í gegnum vatnið
á grænt sefið í botninum þar sem perluskelin liggur í sefinu.
Og fossinn fellur niðrí vatnið sem speglar skelina
í gulu og rauðu og bláu og geislar kvöldsólarinnar speglast í
fossinum sem fellur í blátt vatnið.
Og dagurinn hverfur inn í tímann og sameinast skelinni í
geislabroti kvöldsólarinnar.
Og perluskelin liggur lokuð í sefinu og kvöldsólin sest undir
fossinum og blátt vatnið sefur eins og tíminn.
Og aftur kemur dagur eftir svarta nóttina og fossinn rennur
inn í himininn í morgunsólinni sem skín á vatnið sem varpar
Ijósinu á perluskelina sem liggur í sefinu.
Og í Ijósi morgunsólarinnar opnast skelin undir bláu vatninu
og morgunsólin skín á perluna sem lýsti upp fossinn sem
fellur hvítur gegnum morgunsólina eins og dagurinn sem bíður
eftir kvöldsólinni í bláu vatninu.
Hrafn Sæmundsson.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23