Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Page 43

Sigurður Magnússon:
GJAIN!
Lífsreynslusaga
eir atburðir sem saga þessi greinir
frá urðu veturinn 1982 þegar við
bjuggum að Lyngási í N-Þingeyjar-
sýslu. Það var fyrstu vikuna í febrúar
þennan vetur að það drapst kind í
fjárhúsunum. Snarvitlaust veður var
þessa dagana, ofankoma og rok þann-
ig að ekki sást handa sinna skil. Þess
vegna fleygði ég skrokknum út í
fönnina fyrir utan húsin. Liðu nú
nokkrir dagar, veðrinu slotaði svo að
fært varð um og skyggni orðið sæmi-
legt. Þegar veðrið batnaði, var drifið
í að gangsetja traktorinn, vagn tengdur
við hann og skrokknum fleygt upp í.
Það átti nú að grafa kindarskrokkinn
á betri stað. Ákveðið var að finna til-
tekna gjá austur í girðingarhorninu og
grafa hræið í fönnina þar. Um þessar
mundir voru tveir af drengjum okkar,
þeir Jóhann og Halldór, í heimsókn
hjá okkur, og fékk ég þá til að hjálpa
mér við verkið. Haldið var austur tún-
ið í átt að svæðinu þar sem gjáin er,
en ekki var gott að átta sig á hvar gjána
væri að finna, þar sem allt sýndist slétt
af snjó eftir bylinn. Helst var að styðj-
ast við kennileiti, sem sáust þó einnig
illa. Þegar komið var nærri staðnum
þar sem við töldum gjána vera, var
dráttarvélin stöðvuð og gengum við
um og dreifðum okkur þannig, að
drengirnir voru sunnan til á svæðinu
en ég norðar.
Litlar misfellur var að sjá, allt var
slétt af snjó. Ég var hræddur um
að strákamir væru of nærri gjánni og
kallaði aðvörunarorð til þeirra um að
gæta sín á henni. Með þessi orð á vör-
um brestur undan mér snjórinn og ég
hrapa og hrapa, að mér fannst enda-
laust. Ég sá ekkert, fann að ég slóst
utaní eitthvað hart, skall svo á grjóti
og allt var stopp, ég skynjaði myrkur
og kvalir og hrun. Á eftir mér féllu
snjókögglar sem lentu á mér en
hrundu síðan áfram niður í vatn, ég
heyrði skvampið þegar snjórinn lenti
í vatninu langt fyrir neðan mig. Ég
gerði mér fljótt grein fyrir aðstöðu
minni, og vissi að ég hafði hrapað í
gjána sem ég var að vara drengina við.
Sigurður Magnússon.
Ég hafði stöðvast á syllu einhvers
staðar í gjárveggnum og hafði það að
öllum líkindum bjargað mér frá
dauða, því ef ég hefði fallið niður í
vatnið, er alveg eins víst að ég hefði
drukknað og flotið burt með straumn-
um sem er í þessari vatnsgjá. Nú
heyrði ég kallað: Pabbi ertu þarna?,
og kallaði ég þá á móti og sagði frá
aðstæðum mínum, og að ég vildi ekki
reyna að hreyfa mig nema ég fengi
kaðal til stuðnings, þar sem ég gerði
mér grein fyrir að ég lá tæpt á kletta-
syllu og skildi það á milli lífs og dauða
að hreyfa sig ekki. Mér leið virkilega
illa með logandi sting í baki og síðu
en mér var ljóst að ég var vel lifandi.
Hlerað í
hornum
Það var hér á árum áður þegar bílar í
Suður-Múlasýslu báru einkennis-
stafinn U.
Bilstjóri þaðan sem var að taka benzín
norður í landi var spurður um númerið
á bílnum sem hann kvað vera Ö, en
bætti svo við til skýringar: Það er sko
opið Ö.
**
Ættfræðiáhugi okkar Islendinga er
ærinn, en oft hefur verið sagt að draga
megi áreiðanleik ættarkenninga í efa.
í kaupstað einum úti á landi lagði
ungur maður hug á unga stúlku og
Hátt uppi yfir mér sá ég birtu
koma niður um gatið sem hafði
myndast er snjóspöngin féll undan
mér, og birtust þar höfuð og handlegg-
ir með kaðal sem hafði verið í vagn-
inum og var honum rennt niður til
mín. Ég fikraði mig ofurhægt til og
náði tökum á kaðlinum og þorði þá
loksins að hreyfa mig og brölti á fætur.
Ástand mitt var mjög annarlegt, verkir
í líkamanum ægilegir og óttinn við að
falla ofan í vatnið var mikill. Tókst
mér þó að standa upp á syllunni með
stuðningi af kaðlinum og smeygði
honum undir handarkrikana og batt
síðan saman framan ábrjóstinu. Þegar
það hafði tekist kallaði ég upp að nú
mætti hífa, ég þokaðist upp á við og
lá skömmu seinna í snjónum við fætur
drengjanna. Sælutilfinning fór um
mig, verkirnir hurfu í skugga gleð-
innar yfir að vera kominn upp úr
gjánni. Brölti ég síðan á fætur með
hjálp drengjanna og þóttist úr helju
heimtur.
Við þetta er svo því að bæta að
kindarskrokkurinn fékk að fara
á staðinn í gjánni sem ég fann með
þessum óskemmtilega hætti. Eftir
þetta óhapp var staðurinn merktur, til
að ekki yrði fallið í sömu gjána aftur
á meðan snjór lægi yfir öllu. Þegar allt
var orðið eins gott og það gat verið
þarna á snjóbreiðunni, eftir þessar
hrakfarir mínar, spurði Halldór sonur
minn mig og brosti breitt: “ Er þetta
gjáin sem þú varst að leita að og vara
okkur við pabbi? ”
Sigurður Magnússon
hugðust þau eigast. Þegar ungi mað-
urinn sagði föður sínum frá vænt-
anlegum ráðahag þyngdist brúnin á
föðumum og að lokum sagði hann að
þessi áform gætu ekki gengið þar sem
stúlkan væri hálfsystir hans. Unga
manninum varð mikið um, en að
nokkrum tíma liðnum sá hann aðra
stúlku og hugði gott til að eiga hana,
en fór þó til föður síns til vonar og
vara, en aftur varð faðirinn að hryggja
soninn með því að einnig þessi væri
hálfsystir hans. Sonurinn fer í þungu
skapi frá föður sínum og móðir hans
sá að mikið amaði að og á endanum
sagði sonurinn henni upp alla sögu.
Þá sagði móðirin: “Hafðu engar
áhyggjur, sonur sæll. Hann pabbi
þinn á ekkert í þér”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
43