Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1998, Qupperneq 35

hvert sem hann fer, er hugurinn alltaf
bundinn við yfirborðið, húðina.
Psóríasistinn er sá sem þykist vera að
skoða glingrið í búðarglugganum en
er í raun að kanna hvort nokkrir nýir
blettir hafi brotist upp á yfirborðið.
egar psóríasistinn mætir fallegri
manneskju af hinu kyninu, fær
hann það ekki á tilfinninguna að
buxnaklaufin sé opin, heldur fær fyrir
hjartað af þeirri tilhugsun að kannski
sé hún að spekúlera hvaða roðablettir
þetta séu í kringum nefið og á enninu.
Psóríasistinn er líka sá sem flýtir sér
að giftast þeim fyrsta sem vill hann.
Gott dæmi um það er Bergþóra Skarp-
héðinsdóttir, eins og segir í Njálu:
Ung var ég gefin Njáli, segir Berg-
þóra enda var hún með kartnögl á
hverjumfingri. Skyldu það ekki hafa
verið hrufóttar psóríasisneglur? Var
það þess vegna sem hún kaus að fylgja
manni sínum í dauðann? Hefði hún
gifst skegglausum manni ef hún hefði
treyst sér til að finna einhvern loðnari?
Líf hins blettótta psóríasista vill oft
verða einn aumkunarverður feluleikur
og flótti frá þessu samfélagi sem
dæmir menn af yfirborðinu einu sam-
an, þessu samfélagi sem óttast allar
misfellur og reynir að breiða yfir
hrukkurnar, þessu samfélagi sem þráir
eilífa æsku en þagnar við þegar minnst
er á öldrun, hrörnun og dauða.
Eins og áður sagði er psóríasistinn
einn mesti spegilnotandi hér á
jörðu, hann leitar til hans að nóttu sem
degi og andvarpar yfir skellóttum
örlögum sínum rétt eins og stjúpan
hennar Mjallhvítar: Spegill, spegill
herm þú mér, hvar eru nýir blettir utan
á mér? Psóríasistinn þarf sífellt að
fullvissa sjálfan sig um að blettirnir
séu ekki að sækja í sig veðrið og jafn-
vel þótt hann sé kominn sandbakaður
og sólsteiktur frá sólarströnd, brúnn
og blettalaus, eins og nýþveginn
barnsrass, ber hann samt alltaf blettina
í sálu sinni og í reynd er blettalausa
tímabilið að aflokinni strangri með-
ferð eitt versta og angistarfyllsta tíma-
bilið í lífi sjúklingsins, hann er yfir-
kominn af spennu í bið eftir fyrsta
rauða blettinum. Angistarfullur eins
og bíleigandi sem kvíðir því að reka
augun í fyrstu rispuna á lakkinu á
splunkunýja bílnum sínum. Ekki
grunlaust um að blettafrír psóríasisti
finni til feginleiks þegarrauði skollinn
loks skýtur upp hreistrugum kolli
sínum á sléttu hörundinu. Feginn eins
og fermingarbarn sem fagnar því að
Hlerað í hornum
Nú gamalkunn er sagan af Ladabíln-
um og asnanum sem mættust og asn-
inn sagði: “Góðan daginn, bíll.”
“Góðan daginn, asni,” sagði Ladan.
Þá fór asninn að gráta og kjökraði:
“Ég kallaði þig þó bíl. Þú hefðir nú
getað kallað mig hest.”
***
Maður einn rak fyrirtæki og lét alla
sem til hans komu verða vara við veldi
sitt, þurfti m.a. alltaf að hringja eitt
áríðandi símtal áður en hann sinnti
erindi þess sem beið og gjarnan hlýddi
þá á símtalið. Gengu símtölin venju-
lega út á mikil viðskipti.
komast úr sparifötunum þegar það er
búið að reikna gróðann af veislunni.
ví þegar blettirnir birtast á ný
kannast psóríasistinn við sjálfan
sig aftur, hann finnur að blettirnir eru
hluti af honum. eru hans persóna, hans
andardráttur, hans æðaslög. Nú getur
hann aftur tekið til við þá iðju sem
honum er tömust: maka sig með
áburði, stunda ljósaböð og allra lita
lón og spekúlerað og spáð í sjúkdóm-
inn og fylgst með blettunum vaxa og
réna eins og öldur sem falla að landi.
Hans eigin landi, ekki Nýju-Gíneu,
heldur hinu eilífa landi psóríasistans,
þar sem sólin er alltaf rauð og himinn-
inn roðagylltur. Því þrátt fyrir alla
baráttuna þykir honum á einhvern hátt
vænt um blettina sína. Þeir eru svo
stór hluti af lífi hans að hann yrði hálf
einmana og hjálparlaus án þeirra.
Eitthvað svo sléttur og felldur - og
litlaus. Einmana eins og ekkill sem
hefur eytt ævinni í slæmu þrasgjörnu
hjónabandi og átt sér þá ósk heitasta
að skilja meðan makinn tórði en finnst
nú líf sitt tómt og tilgangslaust þegar
enginn er lengur til að rífast og jagast
við.
*
Eg held mig langi ekki lengur til
Nýju-Gíneu. Ef kraftaverka-
maðurinn Benny Hinn sem læknar
sjúka með því að hrinda þeim í gólfið,
birtist heima hjá mér og byðist til að
hnykkja mér á gólfið og losa mig við
psóríasinn, lækna allt mitt ytra borð,
er ég ekki viss um að ég tæki boðinu.
Hafliði Vilhelmsson
Erindi flutt hjá SPOEX
á afmælisfundi í nóv. 1997.
Einn daginn kom til hans bláókunn-
ugur maður, forstjórinn sagðist þurfa
að eiga eitt áríðandi símtal, sem gekk
út á samtal við bankastjóra um að
millifæra milljónir inn á þessa og hina
reikninga. Þegar þessu var lokið
spurði forstjórinn manninn hvað hann
gæti gert fyrir hann. “Ja, ég var nú
bara sendur hingað til að athuga með
símann, því hann er lokaður og
eitthvað að hjá þér líka.”
Kona ein eystra var að kvarta yfir því
að kjóllinn væri of þröngur á sig:
“Hann stendur mér alveg á blístri,”
sagði hún.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJAB ANDALAGSINS
35