Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1998, Qupperneq 43

gamall heyrnarlaus maður sem býr á
Hrafnistu. Ragnar var með sýningu á
16 myndum sínum, sem allar voru
málaðar á síðustu þremur árum, í
Gerðubergi frá 7. nóv. '91- 9. feb. ’98
og fékk einkar góða dóma.
Ragnar er að sjálfsögðu einn hinna
áhugasömu þátttakenda í félagsstarf-
inu í Gerðubergi.
En þá kem ég að spurningu sem
okkar fólk skiptir svo miklu. Hversu
margir undir 67 ára aldri eru í félags-
starfi af einhverju tagi í Gerðubergi?
Guðrún svarar því til að það séu allt
að 20 manns og allt niður í 36 ára ein-
stakling. Það sé alveg einstaklega
ánægjulegt að geta komið til móts við
þessa einstaklinga, sem að öðrum
kosti kynnu að búa við einsemd og
jafnvel einangrun. Anægjan væri líka
gagnkvæm og það væri fyrir mestu.
Að sjálfsögðu er svo áfram sam-
starf við Blindrafélagið og félagsstarf
eldri borgara þar og áður frá því
glöggt greint.
Guðrúnu er þakkað gott spjall og
góð viðhorf um leið en í lokin
skal gripið niður í markmið og hug-
myndir innra starfs í Gerðubergi s.s.
“að fyrirbyggja og draga úr félagslegri
einangrun” og “að skapafjölbreytilegt
umhverfi þar sem flestir geta fundið
vettvang við hæfi”, og svo það “að
allir hafi jafnan rétt til þátttöku í
félagsstarfinu” eða þá “að sjálfstæði
og öryggi gesta sé styrkt með ýmiss
konar menningar- og listsköpun”.
Aðeins gripið niður í góð markmið
og mætar hugmyndir, en þó orð séu
sögð til alls fyrst þá skiptir mestu að
gjörðir fylgi þeim, að verkin sýni
merkin. Það er blessunarlega gjört í
Gerðubergi.
H.S.
Hlerað í hornum
Drengurinn 8 ára var að borða
kvöldmatinn, en vildi ekki borða
kartöflurnar. Mamma hans reyndi
með öllum ráðum að fá stráksa til
að borða þær og sagði m.a. að ef
hann ekki borðaði kartöflurnar yrði
guð reiður við hann, en allt kom fyrir
ekki.
Um nóttina eftir skall á mikið óveður
með þrumum og eldingum og hrökk
móðirin upp af svefni, en heyrði þá
að drengur tautaði: “Það eru nú
meiri lætin út af fáeinum kartöflum.”
Velvirðingar beðizt
“Öllum getur yfirsézt og einnig guði,” var haft eftir karli einum fyrr á
öldinni.
Valgeir Sigurðsson átti gullkorn góð í Ijóðformi á bls.4 í síðasta blaði
og hafði að öðru sinna ágætu ljóða formála nokkurn. I vinnslu féll
setningarhluti brott og “vökul” augu ritstjórans náðu ekki að nema
brottfallið og förlast því allgreinilega.
Réttur átti formálinn að Síðsumardögum á Bergþórshvoli að vera svo,
feitletrað það sem féll niður:
Hver kannast ekki við hina ógleymanlegu frásögn Njálu af Sæunni
kerlingu á Bergþórshvoli, þegar hún gengur að húsabaki og tekur að lemja
og berja arfasátu eina, er þar stóð. “Skarphéðinn hló og spurði hví hún
amaðist við arfasátuna”. En kerling svaraði því til, að sátan myndi notuð,
þegar Njáll yrði inni brenndur og Bergþóra. “Ok berið þér hana á
vatn,” segir hún, eða brennið sem skjótast.” En alltaf fórst þó fyrir að
tortíma sátunni, og svo notuðu menn Flosa hana til að auka eldana á
Bergþórshvoli, seinna þetta örlagaríka sumar.
Valgeir vinur minn og félagi er velvirðingar beðinn allra auðmjúklegast.
Helgi Seljan
Hlerað í hornum
Maður einn sagði frá þjófnaði í hjalli
sínum: “Þeir stálu ýsubandinu sem
hékk þar, þeir stálu naglanum sem það
hékk á, en þeir skildu nú gatið eftir,
greyin”.
Bóndi einn kom með írafári miklu inn
í kaupfélagsbúðina og sagðist þurfa
að fá afgreiðslu í einum hvelli, kaffi -
mikið kaffi - molasykur - mikinn
molasykur og hveiti - mikið hveiti.
Bóndi var spurður hví þessi dæma-
lausi asi væri á honum. “Það eru
ærnar, þær eru svo margar blæsma,
12 eða 14, allar blæsma, ég verð að
flýta mér heim”. Þá spurði annar
bóndi, sem staddur var í kaupfélaginu,
með hægðinni: “Heyrðu, Arni minn,
áttu ekki hrút?”.
Þessi kom frá einhverfum: 3 strákar
voru að metast á um það hver þeirra
ætti merkilegast systkini. “Bróðir
minn á svaka flott mótorhjól”, sagði
sá fyrsti. “Iss, bróðir minn er kominn
með bílpróf’, sagði annar. “Þetta er
nú ekki neitt”, sagði þá sá þriðji,
“systir mín er einhverf’.
***
Sú aldraða var orðin hundrað ára og
auðvitað komu blaðamenn og spurðu
hinnar sígildu spurningar hver væri nú
galdurinn á bak við þennan háa aldur
o.s.frv. Sú aldraða svaraði: “Ja, nú
hef ég engar áhyggjur lengur. Ég er
búin að koma öllum mínum börnum
á elliheimili”.
Þrír Hafnfirðingar voru að metast á
um vit eiginkvenna sinna. Einn sagði:
“Mín er nú svo galin að hún er búin
að kaupa fleiri kjötskrokka og á ekki
einu sinni frystikistu”. Annar sagði:
“Mín er nú verri. Hún er búin að
kaupa sér rándýran bíl en er ekki einu
sinni með bílpróf.”
Þá sagði sá þriðji: “Þetta er nú ekkert.
Mín er að fara til útlanda og er búin
að kaupa fullt af smokkum og hún er
ekki einu sinni með tippi.”
Karl einn var að segja frá unglambi
sem var veikt á sauðburði eystra:
“Það er skortur á efnavöntun í því.”
Sami karl tók hressilega í nefið og
hafði að orði: “Það er bezt að sjúga
tóbakið alveg upp í haus. Það skerpir
heilann.”
Þegar kúasmalinn kom kýrlaus heim
var karl kominn upp í rúm, dregur þá
sængina upp að höku og segir: “Þær
eru á bak við einhvern klett í hvarfi
við einhvern ás.”
Ljóskan ók á 120 km. hraða og var
tekin af lögreglumanni sem spurði
hana hvort hún vissi að hún hefði ekið
á 120 km. hraða. Þá svaraði ljóskan:
“Það getur ekki verið. Ég sem lagði
af stað fyrir tíu mínútum.”
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
43