Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Qupperneq 30

Ásgerður á góðri stund í Stykkishólmi.
bros getur dimmu í dagsljós breytt”,
stendur þar.
r
Eg vona að við séum ekki alveg
heillum horfin í mannheimi. Að
við höfum ennþá tíma til þess að huga
að meðbræðrum okkar þó þeir búi
kannski ekki í hólum og steinum.
Það er erfitt nú til dags að fá fólk til
þess að taka að sér þá vinnu sem felst
í því að hlúa að meðbræðrum sínum
og systrum sem þurfa þess með.
Samt eru þeir eflaust margir sem
gjarnan vildu taka þátt í því en launin
sem fyrir þessi störf fást segja sitt.
Það er ekki metið að verðleikum að
vinna að því sem lýtur að mannleg-
um samskiptum nema að sjálfsögðu
þeir sem læra það sem kallast al-
mannatengsl. En það felst í allt öðru
en því að hlúa að meðbræðrum
sínum. Almannatengsl eru til hjá fyr-
irtækjum og felast að sjálfsögðu mest
í því að veita upplýsingar til al-
mennings um ágæti þessa eða þessa
fyrirtækis. Svo sem gott mál í sjálfu
sér en maður líttu þér nær. Það verð-
ur að launa þau störf sem eru að-
hlynning aldraðra og sjúkra betur. Og
það þarf einnig að launa betur þá sem
vinna við umönnun fatlaðra. Miklu
betur. Þannig að fólki finnist
eftirsóknarvert að vinna þessi störf.
Nú er ég ekki að segja að gott sé að fá
til þessara starfa fólk sem vinnur þau
aðeins peninganna vegna. En ég held
að þeir sem tolla í þessum störfum sé
fólk sem hefur það til brunns að bera
sem þarf til þess að geta sinnt þeim
svo vel sé. Hinir hætta - gefast upp.
Þetta geta verið ákaflega gefandi
störf en einnig lýjandi. Það þarf að
gefa mikið af sjálfum sér en það fæst
líka oft mikið í staðinn.
Það er svo margt sem kemur upp í
hugann þegar maður sest við að
skrifa svona grein. Svo margt sem ég
vildi gjarnan deila með ykkur. Eg
hef alla tíð verið mikill lestrarhestur
og lesið allt mögulegt. Oteljandi eru
þær sögur, bæði sjálfsævisögur og
skáldsögur, sem fjalla um ævi þeirra
sem minna hafa mátt sín í þjóðfélag-
inu. Oft hef ég hugsað hvort fólk
hafi verið verra hér áður fyrr. Eða var
lífsbaráttan svona hörð að hver varð
að ota sínum tota og hugaði ekki sem
skyldi að meðbræðrum sínum og
systrum. Hvernig stóð á því að börn
voru bæði svelt og barin? Ef litlu
smalarnir fundu ekki allar kindurnar
fengu þeir bara engan mat fyrr en
rolluskjátan var fundin. Svo einfalt
var það í augum þeirra sem réðu yfir
þessum aumingja börnum.
Ótal skáldsögur og þó einkum smá-
sögur vitna um þess konar meðferð.
Og þær hafa ekki orðið til af engu.
Þetta er ekki bara í hugarheimi skáld-
anna. Og sjálfsævisögur margra
vitna um ótrúlega harðýðgi fullorðins
fólks gagnvart börnum og öðrum sem
minna máttu sín. Enginn er eins
vamarlaus og barn sem á allt sitt und-
ir geðþótta fullorðinna. En svo vitna
líka sumar sögur um svo mikla
manngæsku og svo mikið hugrekki
til þess að tala máli lítilmagnans að
þú öðlast aftur trú á að sem betur fer
hafi líka þá verið til mikið af góðu
fólki. Það er það sem við þurfum að
eiga. Gott fólk. Fólk sem vill líta til
með þeim sem hafa ekki fengið
sömu tækifæri í lífinu og aðrir. Þó
við fæðumst öll á sama veg þá höfum
við ekki öll sömu tækifærin til þess
að komast áfram. Alveg sama hvað
hver segir um það. Ef við höfum ekki
samúð með öðrum og reynum að
sýna þeim hjálpsemi og kærleika þá
líður okkur sjálfum verr. Þetta er
ekki alltaf auðvelt. Mennirnir eru
eins misjafnir og þeir eru margir.
Það er svo auðvelt að umgangast
suma og sönn ánægja að rétta þeim
hjálparhönd. En svo eru aðrir sem
okkur geðjast ekki eins vel að. Ég
man eftir einni ágætis setningu sem
kona nokkur sagði þegar við vorum
að ræða feikna erfiðan skjólstæðing .
Hún sagði að hann væri auðvitað
alveg óskaplega leiðinlegur en það
yrði að hugsa um hann samt. Og
þetta er sannleikur. Það verður að
taka alla með í reikninginn hversu
erfitt sem það er.
Nú lýkur brátt þessu sumri alda-
mótaársins. Á þessu sumri hafa
skipst á skin og skúrir. Veðurfar yfir-
leitt verið gott en yfir okkur dunið
jarðskjálftar og slysfarir. Og hvað
sem um okkur íslendinga verður sagt
þá erum við alltaf sem einn maður
þegar erfiðleikar dynja yfir. Þá erum
við ein samheldin þjóð og í raun og
veru held ég að við viljum hvergi
frekar vera en á blessuðum hólman-
um hérna norður í höfum talandi mál
sem við fengum að erfðum frá for-
feðrum okkar og enginn annar skilur.
En við skiljum það og við viljum
halda áfram að vera saman og skilja
hvert annað og við vonum að bilið
milli okkar breikki aldrei svo að ekki
verði brúað.
í miðjum ágústmánuði
á því herrans ári 2000.
Ásgerður Ingimarsdóttir.
30