Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Side 48

Héðinn Waage:
Sjúkdómssaga
Formálsorð móður hans, Kristínar Maríu Waage: Héðinn er fæddur hinn ó.júlí á því
herrans ári 1961. Hann greindist með Parkinsonveiki 26 ára gamall eftir að hafa
fundið fyrir einkennum hennar í nokkur ár. Síðan þá hefur líf hans verið ein þrautaganga
og hann reynt bæði hefðbundnar og óhefðbundnar lækningar, því veikin ágerðist mjög
hratt. Fyrir tæpum tveim árum fór hann í heilaaðgerð til Austurríkis og hefur það gjör-
breytt lífi hans til hins betra. Héðinn á tvö börn og býr 16 ára sonur hans hjá honum.
Kær kveðja. K.M.W.
Mér lífið var sem leikur
sem leið hjá eins og reykur.
Ekki var ég vitund smeykur
að verða svona veikur.
Nennti ekki heima að hanga
heldur fór að keyra eða ganga.
Hlykkjaðist sem eiturslanga
sem engum tókst að fanga.
Mig sjúkdómurinn sótti
alltof skjótt mér þótti.
Á mig sótti mikill ótti,
ofsahræðsla og flótti.
Skútunni vildi ekki stranda.
Ég sigrast skyldi á þessum fjanda,
fór til lækna og læknaanda,
laumaðist til annarra landa.
Fyrstu árin voru verst,
vandamálin allra flest,
hræðslan við hvað gæti gerst.
Gæti ég fengið lengri frest?
Loks birtist mér í læknislíki
læknirinn Alech í Austurríki,
galdramaður þó ekki því flíki,
þá á hann vil ég allir kíki.
Hjá Parkinson fékk enga fresti,
því fór sem fór og sífellt hvessti.
Vera má ég beri bresti,
en ég bauð ekki þessum gesti.
Að ég, kappinn kaldi
kæri mig um að einhver haldi
að ég sé veikur, nei ég valdi
vitlaust og mig sífellt faldi.
Beiskjan hvarf og nú ég bar
miklu betra hugarfar.
Ég var bæði snöggur og snar,
ósjálfráðar hreyfingar.
Reif mig upp af mínum rassi
ræfillinn með allt í hassi,
með látum, gauragangi og gassi
sem gamall krumpaður pappakassi.
Hann rakaði af mér allt mitt hár,
hér þýddi ekki að fella tár.
Ég vissi það að karlinn klár
kæmi mér á lappir þrjár.
f hausinn á mér setti straum,
saumaði í mig rafmagnstaum.
Gæfan ljúfa líktist draum,
lífsins gleðiglaum.
Heim ég kom þá allir hissa
hérna var nú einhver skyssa.
Barðist ei um sem brjáluð hryssa,
búinn hreyfingarnar að missa.
Þá gamanið sé stundum grátt
öll getum við samt hlegið dátt.
Guð hefur jú mikinn mátt.
megum við því lifa sátt.
Héðinn Waage.
Hlerað í hornum
Sætavísan í leikhúsinu fann gamlan
mann liggjandi þversum yfir þrjú
sæti. “Þú verður að setjast upp. Það
er uppselt og við þurfum þessi tvö
sæti”. Geiri lá áfram og sama hvað á
gekk og loks var lögreglan kölluð til.
Lögreglumaðurinn gjörði sig merki-
legan og spurði: “Hvaðan kemur
þú?” Þá svaraði Geiri hálfhvíslandi:
“Ofan af svölum”.
Stóra systir spyr þá litlu: “Ertu
nokkuð að kíkja á skráargatið þegar
ég er ein með kærastanum mínum?”
“Stundum, en ég kemst bara svo
sjaldan að fyrir mömmu og pabba”.
Maður einn átti að gangast undir upp-
skurð. “Ég er svo hræddur, þetta er
fyrsta skurðaðgerðin mín”. Þá svar-
aði skurðlæknirinn: “Mín líka”.
Kona segir frá: “Ég komst í ritgerð
dóttur minnar sem hún hafði gjört í
skólanum og þar stóð, þegar hún var
að lýsa kvöldi heima”: “í gærkvöldi
eldaði pabbi kvöldmatinn og háttaði
mig af því að mamma var úti að elta
menn”. “Hún gleymdi blessunin að
segja að ég væri lögreglukona”.
48