Studia Islandica - 01.06.1970, Blaðsíða 98
96
Percy: Gud har opfyldt mine bonner for Dem. Gud
har skænket mig den store glæde (61).
Percy: De vil forstá, at indskydelsen til at forlade lege-
pladsen den dag — den kom fra Gud (62).
Vivienne: Fordi Gud vilde, at De tyve ár senere skulde
blive et redskab i hans hánd for at pine mig (63).
Percy: Gud vil at De skal gá herfra med fred i Deres
sjæl (68).
Bjargvætturin Teddy er heldur svipdauf persóna og kem-
ur ekki mikið við sögu, en gegnir samt því veigamikla hlut-
verki að vera sá sanni vinur, sem í raun reynist - ein af fáum
stjömum öræfanna.
1 síðasta þætti bíður Vivienne dauðans og hefur að eigin
sögn misst trúna á guð, vegna þess að hann hefur ekki verið
henni nógu miskunnsamur. Percy er orðinn að umbóta-
manni, albúinn að herjast gegn því rangláta þjóðfélagi, sem
útskúfaði Vivienne. öll eru þessi umskipti aðalpersónanna
með nokkrum ólíkindum.
Stíllinn er á köflum mærðarfullur og prédikunartónn í
tilsvörum Percys. Spakmælakenndar setningar em oft skáld-
legri en hvað þær eru frumlegar:
De talte om kameval. Men det er selve livet, der er
kameval. Og hvem af os tor mode til det med sit eget
ansigt? (31).
Deres ord er kolde, som en visdom uden tro (67).
man kan kæmpe mod angreb som kommer udefra. Min
virkelige fjende boede i mig selv ... (134).
Líkt og áður í Marmara (sjá bls. 64 hér að framan) eru
sum tilsvörin melodramatísk í stað þess að vera áhrifamikil,
eins og þeim vafalaust er ætlað. T. a. m. þetta brot úr sam-
tali Percys og Vivienne (57-58):
Percy: Hvad var det, som sárede Dem?
Vivienne: Jeg kender min livsforelse godt nok selv.
Percy: Hvad var det, som sárede Dem?