Strandapósturinn - 01.06.2021, Blaðsíða 18

17
Afi fékk seinna slagið veturinn
1980 og varð þá nánast rúmfastur
og hálf ósjálfbjarga. Hann var þá
fluttur suður á Skaga. Drep komst
í fótinn og þurfti að taka hann af.
Amma var hjá honum fyrir sunnan
þetta tímabil. Þetta reyndist honum
sérstaklega erfitt. Síðan var hann
fluttur norður til Hólmavíkur og
var þar í nokkur ár, alveg málstola.
Til að létta honum dagana, talaði
fólk ýmsar fréttir úr sveitinni inn á
kassettur og sendi inn eftir til hans.
Þar voru Torfi Guðbrandsson, skóla-
stjóri og amma einna duglegust.
Veikindi afa vógu þungt hjá ömmu.
Hún ströglaði með sjálfa sig og átti mjög bágt með að horfa upp á hann
veslast upp. Einnig þótti henni óskaplega erfitt að geta ekki verið meira hjá
honum. Og hversu erfitt það hefur verið fyrir afa, þennan mælska mann,
að geta ekki lengur tjáð sig og að vera hálf ósjálfbjarga. Árið er 1983
þegar Steini afi deyr. Það var 13. janúar. Mér var einu sinni sagt að hefði
amma fengið að ráða, þá hefði hún farið í gröfina með honum. En það var
ekki talað um það frekar en margt annað tilfinningatengt. Fólk fann sig
ekki í því. Afi var fluttur með flugi frá Hólmavík til Gjögurs. Eins og vant
var þá, var kistan borin heim í stofu á Finnbogastöðum fyrir húskveðjuna.
Svo fór kistan yfir í kirkju. Það átti að jarða 24. janúar en veðrið var svo
slæmt að ekki var hægt að taka gröfina. Amma hét á Hallvarð og það birti
upp og varð gott veður í tvo daga svo hægt var að taka gröf og jarða. Á
þriðja degi var veðrið aftur orðið slæmt.
Efri ár
Amma flutti til Akureyrar árið 1986. Þar fór hún að vinna við þrif á
Dvalarheimilinu Hlíð. Hún bjó fyrst um sinn hjá frændfólki en keypti sér
svo litla, snotra blokkaríbúð í Tjarnarlundi. Þar varð hún frjáls. Þarna fékk
hún í fyrsta sinn á ævinni að vera húsmóðir í friði á sínu eigin heimili.
Þorsteinn Guðmundsson og Þórólfur
Jónsson.