Strandapósturinn - 01.06.2021, Blaðsíða 44

43
Víkur þá sögunni aftur til þeirra feðga Guðjóns og Sævars. Móðir mín
varð sífellt órólegri og aftur bað hún mig að hlaupa út á mel til að athuga
hvernig gengi hjá þeim. Ég sá fljótt að þeir voru að berja á móti veðrinu
um það bil beint framan við Göngustaðaboðann. Ég staldraði aðeins við og
fylgdist með og aldrei hef ég séð neitt þvíumlíkt. Öldurnar vöru háar og
krappar og fóru hratt. Skipti eftir skipti sá ég bátinn þurrka sig gjörsam-
lega eftir hæstu öldutoppana og síðan skella í næstu báru.
Fyrir mig, tíu ára gutta, var skelfilegt að horfa á þetta en ekki sagði
ég mömmu frá þessu þegar heim kom, en sagði henni hvar þeir væru og
miðaði hægt. Þegar ég var um það bil að leggja af stað í þriðja skiptið fór
að sjást vel til báts þeirra feðga frá bænum. Virtist þeim miða mun betur
og var sjólag skárra vegna skjóls af Grímseynni þó það versnaði aftur þegar
inn í sundið var komið. Móðir mín og ég fylgdumst með úr stofuglugganum
og þegar þeir voru komnir nógu innarlega til að snúa undan veðrinu tók ég
sprettinn niður að lendingu. Þá var Halldór bróðir pabba kominn á Fergu-
son dráttarvélinni sinni og búinn að bakka niður í lendinguna langleiðina
niður undir flæðarmálið og binda sterkan kaðal aftan í dráttarvélina. Á
hinum enda kaðalsins var krókur sem ég átti að húkka í hvelli í stefnis-
lykkjuna á bátnum. Þegar báturinn renndi upp í sandinn gerði ég það sem
ég átti að gera og um leið botngaf Halldór vélinni og rykkti bátnum upp úr
sjónum þar til vélin spólaði sig niður og komst ekki lengra. Þetta dugði til
að bjarga bátnum frá öldunum sem annars hefðu getað skellt honum utan í
grjótgarðinn með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Framganga þeirra Bjarna
og Halldórs er lýsandi dæmi um samhug og hjálpsemi sem var ríkjandi á
þessum tíma á Bæjarbæjunum.
Víkur þá sögunni að Magnúsi Arngrímssyni frá Reykjarvík (þá búsettur
á Drangsnesi) sem var á þriðja bátnum sem strögglaði í þessu fárviðri.
Magnús hafði enga vél í sinni skektu og fór allra sinna ferða róandi. Hann
var alltaf með nokkur net fram af Bæjarlandinu og var beint fram af
Bakkagerði þegar fór að hvessa. Eitthvað náði hann að komast inn með
landinu áður en veðrið var orðið snarvitlaust en svo komst hann ekkert
áfram og réri allan tímann sem tók feðgana að komast í land á sama stað.
Magnús var ekki hár í lofti en alveg ólseigur og höfðum við Halldór það
á orði, hvernig í ósköpunum hann næði að halda upp í. En þegar þeir pabbi
og Sævar höfðu lent heilu og höldnu sneri hann undan og renndi upp í