Strandapósturinn - 01.06.2021, Blaðsíða 129

128
Sorgarferlið blasir þarna við, á blöðum dagbókarinnar. Síðasta færslan
þar sem Jón segir frá sorg Ingigerðar er frá því í ágúst 1851, en þá er
komið tæpt ár frá andláti Björns:
12. ágúst. Stilling og besti þerrir. Bundnir heim 12 af þurrabandi.
Heyjað fram frá, Guðrún varð heima vesöl og konan mín þjáð af
uppsölu og niðurgangssótt. Líka af megnu hugarangri sem alltaf þjáir
hana eftir Björn okkar sálaða. Kela bagaði verkur yfir um sig.
Eftir þetta var ekki meir um þessa sorg ritað og lífið hélt vissulega áfram.
Annað dæmi er í dagbókinni um að tilfinningarnar beinlínis brjótist út
fyrir ramma hefðbundinna færslna um lífið og dauðann. Vorið 1865 birt-
ast aftur ámóta skrif, beint frá hjartarótum Jóns. Þá veiktist Ingigerður
kona hans af landfarsótt, eins og gerðist reglulega í sveitum landsins og
oft yfir hábjargræðistímann, einmitt þegar veður var gott og mikilvægt
að nota tímann til annarra starfa. Veikindi Ingigerðar höfðu í raun nokk-
urn aðdraganda, þar sem Jón reyndi hvað hann gat til að útvega henni
lækningu og mat. Hann var einmitt í slíkri ferð, þegar hann kom aðeins of
seint heim:
9. júní 1865. Sunnan hæglátur. Ég að Smáhömrum að sækja matbjörg
og að leita hjálpar handa henni. Hún dauðsjúk, en andaðist klukkan
5 e.m. dag, rétt áður en ég kom heim. Gaf góður guð henni mikið
hægt og rólegt andlát. Guðrún mín alltaf hjá henni. Björn minn lagði
líkið til með mér. Hún var 65 ára. Höfðum saman verið í hjónabandi
41 ár, eignast 12 börn saman, af hverjum nú lifa 2 synir og 5 dætur.
Hún var mitt lífsins yndi, og sönn kóróna hið ytra og innra frá fyrsta
til síðasta. Elskuð af öllum, skyldum og vandalausum. Lofaður verið
góður guð! sem svo náðarsamlega tók hana til sín eftir unnið hérvistar
stríð. Drottinn hann gefi mér náð að þreyja mínar síðustu stundir í
Jesú náðar nafni. […]
11. júní. Vestan drif með úrfelli á milli. Rok síðast. Trinitatis.
Embættað á Felli. Konan mín sálaða kistulögð af Birni á Klúku,
Birni í Heiðarbæ og Þorkeli mínum. Ormur litaði kistuna. Líka kom
Ingveldur. Guðs kraftur styrkti mig að horfa á þetta. Þær báðar hjá
mér til huggunar, Guðrún mín og Málfríður mín.
Í mörgum færslum næstu vikur og mánuði segist hann vera vesæll til
þankanna og talar um sinn angraða huga. Lífið og tilveran varð greinilega