Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.09.1939, Síða 43

2. árg. . Júlí-sept. 1939 V A K A
Pétur ■<<'nlt-iiiMson fr;i twrafardal:
§áttuiálHÖrkiii
Eg hafði lengst af skoðað hana
sem fullkominn hégóma,
ruslakistuna hans tengdaföður
míns, og ekki trútt um, að ég teldi
hana ekki bera vott um einhverja
minni háttar geðbilun eða rösk-
um á heilbrigðri skynsemi. Að
sjálfsögðu lét ég hann þó ekki
skilja það á mér; ég gekk þess
ekki dulinn, að skugginn, sem
hvíldi yfir lífi hans af mínum
völdum, var ærið nógur, þó að
ekki væri bætt við sortann að
ástæðulausu. Kistan þessi var mér
líka síður en svo til ama á nokk-
urn hátt. Hún stóð þarna við
vegginn gegnt rúminu hans, þar
sem ungu mennirnir mundu
hafa haft legubekkinn til þæg-
inda fyrir sig og gesti sína. Hún
bauð manni líka sín þægindi,
kistan hans. Þegar ég staldraði
við í herbergi gamla mannsins til
þess að spjalla við hann, flest
um fortíðina, þá tillti ég mér æf-
inlega niður á salonsofna dúkinn,
sem klæddi lokið á kistunni og
myndaði hinn þægilegasta sess.
Við enda hennar stóð koffort
með upphækkuðum púða, sem
gamli maðurinn notaði sem
höfðalag, þegar hann lagði sig út
af að deginum. Af gömlum vana
fékk hann sér að jafnaði dúr um
hádegisbilið, og hefir þá vafa-
laust notið draumanna heima við
fjörðinn sinn, þar sem spor hans
lágu dreifð milli fjöruborðs og
jökulmóta og áraslög hans leynd-
ust sem endurvakinn þrekraun í
hverri nýrisinni báru.
En það var lengst af á meðan
tilveran bauð mér sæmilega kosti,
að ég velti því ekki mikið fyrir
mér, hvað í raun og veru byggi
undir þessu harðlæsta kistuloki,
eða hvert þeir mundu leita,
draumar hins útlifaða gamal-
mennis. Ég friðaði samvizku mína
gagnvart honum á því, að í raun-
inni væri líðan hans miklu betri
201