Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.09.1939, Page 72

VAKA 2. árg. . Júlí-sept. 1939
við. Nei, hún varð að snúa heim
aftur. Og meðan fyrirlesarinn
flutti mál sitt með hárri, skýrri
rödd sat hún niðurlút, hugsaði
ráð sitt — og gaf upp alla von.
Hún eygði aðeins einn kost:
hverfa heim aftur.
„Ég sný aftur til heimilis míns,“
hugsaði hún. „Ég annast um
börnin mín og tengdaforeldra
mína. Ég bið tengdaföður minn
að skrifa eiginmanni mínum á
þessa leið: „Ég get ekki verið þér
eiginkona í tvennum skilningi.
Ef þér er nauðsynlegt að eiga
einnig konu af nýju gerðinni, þá
verður þú — enda þótt hjarta
mitt bresti — að fá aðra konu á
heimili þitt í borginni. Ég verð á
heimili tengdaforeldra minna sem
áður og annast um þau og börn-
in!“ Þegar hún hafði ákveðið
þessa lausn vandamálsins varð
hugur hennar fullur af djúpri
sorg, sem þó var betri en örvænt-
ingin, því að nú sá hún möguleika
til að komast aftur til barna
sinna.
Undir eins og fyrirlestrinum var
lokið og nemendurnir höfðu yfir-
gefið sætin sneri hún sér til for-
stöðukonu skólans og mælti á
þessa leið: „Ég held, að ég verði
að hverfa aftur til heimilis míns.
Hugur minn víkur ekki frá börn-
unum og það er hverju orði sann-
ara að ég get ekkert lært hér.“
Forstöðukonan var mjög vin-
gjarnleg, útlend kona, en hún
hafði ekki mikinn tima til að
gefa sig að hverjum einstökum
nemenda. Hún svaraði því blátt
230
áfram og vingjarnlega: „Ef til
vill hafið þér rétt fyrir yður. Það
er kannske bezta ráðið að þér
snúið heim aftur. Mér þykir þetta
mjög leitt.“ Þótt hún brosti, var
mjög auðvelt að geta sér þess til,
að hugur hennar var bundinn við
aðra og þýðingarmeiri hluti.
Kona Yuans tók því saman
muni sína og yfirgaf skólann. Og
þrátt fyrir tveggja mánaða dvöl
innan veggja hans var hún þar
enn svo framandi, að enginn
veitti burtför hennar athygli. En
hún bjó um föggur sínar, greiddi
skuld sína á skólanum, hvarf út
um hlið hans og tók sér far
heimleiðis með skipi, er sigldi
upp fljótið, svo rólega og hik-
laust, að enginn mátti af því
marka hug hennar og fákunn-
áttu um það líf, sem lifað er utan
veggja heimilisins.
Á fjórða degi kom hún heim.
Heimilisfólkið var allt í Pæon-
garðinum. Gamli maðurinn var
að láta bera áburð að jurtunum
undir veturinn. Þau virtu hana
fyrir sér andartak án þess að
mæla orð frá vörum og virtust
ekki geta trúað sínum eigin aug-
um. Hún flýtti sér að hefja máls
til þess að þau fengju ekki tæki-
færi til að spyrja neins áður en
hún skýrði frá orsökum fyrir
hinni skyndilegu komu sinni.
Hún leit á tengdaföður sinn og
röddin var í senn innileg og á-
kveðin:
„Ég verð að sjá af honum. Já,
ég sætti mig við það. Það er bezt
að hann fái sér aðra konu —