Rökkur - 01.08.1930, Qupperneq 15

ROKKUR
61
ekki hafa verið það móti skapi,
a’ð bresk yfirvöld lögðu hendur
a hann. Hann veit, að nú mæna
allra augu á hann. Nú hugsar
alt Indland um hann, hvers
Vegna hann situr í fangelsi —
°g fyrir hvaða hugsjónir. Og
það er kannske það eitt, sem
hann í raun og veru hygst að
vinna, að vekja þjóðina til um-
kugsunar. Siðar muni aðrir
kerjast fyrir þær hugsjónir, sem
hann bar boð um á meðal þjóð-
arinnar og sat í fangelsi fyrir.
Hann var handtekinn þann 5.
^naí, en réttum mánuði áður
hafði hann sjálfur gerst sekur
Rni brot á Bombay-saltlögun-
uni, sem banna einstaklingum
að framleiða eða safna salti. —
Gandlii var þá staddur í Dandi
1 Bombay-fylki og var lögregl-
Rnni vel kunnugt um fyrirætlun
hans og hafði strangan vörð i
Ránd við verustað hans, en lét
Handhi þó afskiftalausan. Þeg-
ar hann gekk frá verustað sín-
^ni kl. 6 um morguninn, að
kaenargjörð lokinni, sást enginn
lögreglumaður nálægt þar. Gekk
^andlii niður að sjónum, ásamt
öni 100 fylgjendum sínum, og
Var þeirra á meðal ungfrú Tyja-
bjee, dóttir þess manns, sem
Gandhi útnefndi sem eftirmann
sinn (Abbas Tyjabjee). Áhorf-
endur voru margir, er fyllcing-
111 gekk til sjávar. Æptu menn
þá: Gandhi Ki jai (lifi Gandhi),
en Gandhi og lið hans fékk sér
hað i sjónum. Að þvi loknu gekk
fylkingin að stað þar skamt frá,
þar sem var þykk skán af þurru
salti. Söfnuðu menn hátíðlega
saman saltinu og þegar Gandhi
tók sér salt í hönd, lýsti frú
Naidu, kunn stjórnmálakona
indversk, yfir því, að Gandhi
hefði brotið lögin. Saltið báru
menn svo til verustaðarGandhi,
þar sem hann lýsti því yfir, að
hver sem væri, hefði óbundnar
liendur til þess að safna salti
og framleiða það.
Lögreglan sást ekki, og er
sagt, að Gandhi hafi þótt miður,
að hann var ekki liandtekinn.
Er hann orðinn þreyttur mjög
og af æskuskeiði kominn, en
hélt áfram baráttunni hvíldar-
laust, uns hann var handtekinn
mánuði síðar. Mun hann hafa
verið hvíldar þurfi. „Gott er
gömlum að hvílast“. En í hvíld
sinni og fangelsisvist hefir hann
vaxið i augum Indverja. Sem
píslarvottur er liann Bretum
hættulegastur. — Hann sér
fráleitt þá drauma sína rætast,
að Indland verði frjálst. Hann
mun heldur ekki hafa gert sér
vonir um það. En hann lifir það
kannske, að Indland hið unga
vakni til samhuga baráttu fyrir
hugsjónir hans. Um það elur
hann miklar vonir. Ef þær ræt-