Rökkur - 01.08.1930, Blaðsíða 35

ROKKUR
81
Við sjáum hvað gerist.
Vesalings Hans! Eg vissi þó
það fyrir, að yrðu skýjaborgir
lians að lirynja, mundi liarmur
leggjast þungt á hann.
Næstu daga gekk alt sinn
vanagang i þorpinu. Söngur
fólks að verki og hlátrar bama
hljómaði um alt og vindurinn
suðaði í barrtrjánum. Alt gekk
sinn vanagang, en hjarta mitt
var þungt sem blý.
Eg kendi Úlriku áfram, en
eins mikla ánægju hafði eg eigi
af þvi og fyr, þvi eg vissi, að
með því gerði eg hana færari
og líldegri til burtfarar. Og hún
söng af meiri list en áður, en
eigi eins hjartanlega, enda lilust-
aði nú oftast ókunni maðurinn
á.
Hann var góðmenni. Hann
var sannur músik-vinur og iþað
varð að ástriðu i hug hans, að
bjarga hinni guðdómlegu rödd
Úlriku frá því, að verða engum
eða sárfáum til yndis í þessum
afkrók veraldarinnar. I byrjun
grunaði eg hann um græsku, en
eg held nú, að honum hafi aldrei
dottið i hug, að láta sér ábata
verða af sönghæfileikum Úl-
riku. Hann var aðeins leitar-
maður í landi sönglistarinnar
og liann fann Úlriku, og sál
harnsins, er átti hina guðdóm-
6