Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 17

15
„Þær koma víst aftur“, sagði álamóðirin.
„En svo þar ofan á drakk hann brennivín".
„Æ, æ, þá koma þær aldrei aftur“, sagði álamóðirin upp yfir
sig, „brennivínið grefur álinn“.
„Og þess vegna á maður alt af að drekka brennivínsstaup með
þeim rétti“, sagði álabóndinn.
Og þessi saga varð næfurgulls þráðurinn, þráður léttlyndis í lífi
Jörgens. Hann vildi líka komast dálítið út fyrir dyrnar, „ofur lítið
upp eftir ánni“, það er að segja, komast á skipi út í heiminn, og
fóstran sagði eins og álamóðirin, það væru til svo margir vondir
menn, álastingarar, en ofurlítið út fyrir sandhólana, dálítið út á
heiðina, það mátti hann fara, og það átti hann nú að fara. Og nú
komu fjórir dagar, unaðslegustu dagarnir í allri hans barnæsku,
alt indæli Jótlands falst í þessum dögum, heimili, unaður og sól-
skin; hann átti að fara í veislu — en erfisveisla var það nú reyndar.
Svo stóð á, að stórefnaður bóndi, nákominn hjónunum, fiski-
manninum og konu hans, var dáinn. Búgarður hans lá langt uppi
í landi „austur þar, og eitt strik til norðurs“ eins og kveðið var
að orði. Þangað áttu fósturforeldrarnir að fara og Jörgen með
þeim. Frá sandhólunum gengu þau yfir heiðarfláka og mýrlendi,
uns þau komu á engjagrundina grænu, þar sem Skjærum-á rennur,
áin sem er krökk af álum, þar sem álamóðirin bjó með dætrum
sínum, sem vondu mennirnir stungu og skáru í stykki; en sannast
að segja hefur mönnum oft og einatt ekki farist betur við með-
bræður sína. Einnig herra Bugge dómari var myrtur af vondum
mönnum og alt hvað ,,góður“ hann var kallaður, þá ætlaði hann
þó að drepa byggingameistarann, sem bygði fyrir hann höllina með
hræðilega turninum og þykku múrunum, einmitt þar sem Jörgen
var staddur núna með fósturforeldrum sínum, en það var þar sem
Skjærum-á rennur í Nissum-fjörð. Víggarðsbrekkuna mátti enn
sjá og rauðu múrsteinsbrotin alt umhverfis. Þar átti Bugge riddari
að hafa sagt við svein sinn, er byggingameistarinn var kominn
stað: „Farðu á eftir honum og segðu: „Meistari góður, turninn
hallast!11, snúi hann sér þá við, þá skaltu drepa hann og taka pen-
ingana, sem hann fékk hjá mér, en snúi hann sér ekki við, þá
skaltu láta hann fara í friði“. Þessari skipun hlýddi sveinninn og
hyggingameistarinn svaraði: „Ekki hallast turninn, en einhvern-