Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 24

22
mig ekki fyrir beitustúlku, því þú ert eins og bróðir minn, en svo
er um hann Morten, sem hefir ráðið mig, að hann er unnusti minn
— en það er nú ekki vert að hafa það á orði við hina“.
Og Jörgen fanst, er hann heyrði þetta, eins og sandurinn dúaði
allur undir fótum sér, en ekki mælti hann orð frá munni, heldur
kinkaði aðeins kolli og það var nú sama sem jáyrði og þurfti ekki
meira, en það fann hann samstundis í hjarta sínu, að héðan af gat
hann ekki litið Morten réttu auga — og því lengur sem hann hugs-
aði um þetta, og því betur sem hann fann, að um Elsu hafði hann
aldrei hugsað á þá leið sem hann gerði nú, því ljósara varð honum
það, að Morten hafði hnuplað frá honum því eina, sem honum þótti
vænt um, og það var reyndar Elsa — nú höfðu opnast á honum
augun.
Ef sjór er ókyrr til muna og fiskimenn eru að koma að — sjáið
þá, þegar þeir eru að fara yfir rifin. Einn sjómaðurinn stendur
uppréttur fram í, hinir gefa gætur að honum sitjandi undir árum
og róa knálega fyrir framan rifið þangað til maðurinn gefur þeim
merki, að nú komi stærri boðinn, sem lyftir bátnum yfir, enda
lyftir undir hann svo að kjölurinn sést úr landi. 1 næstu andránni
er báturinn gersamlega hulinn af brimsjóunum fyrir framan; grillir
þá hvergi í fleytu, fólk né mastur, það er eins og sjórinn hafi svelgt
þá kvika. En einu augnabliki síðar kemur alt í Ijós aftur, skipið
með mönnunum eins og einhver rammefld sjóskepna klifrandi upp
á. bylgjuna og tifandi áfram með tíðum fótaburði áranna. Við ann-
að og þriðja rifið fer á sömu leið og við hið fyrsta og nú stökkva
fiskimenn útbyrðis og fara að setja, hver brimskellur hjálpar þeim,
og léttir undir, uns þeir hafa komið skipinu alla leið upp úr flæðar-
málinu.
Röng skipun fyrir utan rifið eða minsta hik — engu má skakka,
ella er úti um menn og skip.
„Við Morten værum þá báðir frá í einu!“, — sú hugsun hafði
runnið í huga Jörgens úti á sjónum. Samtímis hafði fóstri hans
orðið snögglega fárveikur með megnri sóttriðu. Það var skamt
fyrir utan ytsta rifið. Jörgen sprettur upp og stekkur fram í.
„Lof mér, fóstri,“ sagði hann með augun hvarflandi yfir Morten
og boðaföllin. Og er róið var sem fastast og stærsta bylgjan kom,