Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 25

23
þá varð honum litið framan í fóstra sinn nábleikan, og hann gat
ekki fengið af sér að hlýða sínum vondu hvötum.
Bátnum fleyttist vel yfir rifin og á land, en vonskuhugsunin var
orðin samrunnin blóði hans; hann rifjaði og miklaði upp fyrir sér
hvað eina, enda hið minsta, sem honum hafði þótt fyrir við Morten,
þegar þeir voru kunningjar og félagar. Morten hafði spilt gæfu
hans og það var nóg ástæða til þess að leggja hatur á hann. Einn
eða tveir af fiskimönnunum tóku eftir þessu, en Morten sjálfur alls
ekki. Hann var samur og áður, greiðugur og málgefinn — hið síð-
ara heldur um of, ef nokkuð var.
Fóstri Jörgens lagðist rúmfastur og var það banalega hans, því
viku síðar dó hann; erfði svo Jörgen hús hans fyrir innan sand-
hólana og var það reyndar fremur lítilf jörlegt, en það var þó alténd
eitthvað og ekki átti Morten svo mikið.
„Nú ræðurðu þig líklega ekki oftar á skip, Jörgen minn, en verð-
ur alt af kyr hjá okkur“, sagði einn af fiskimönnunum gömlu.
Ekki hugsaði Jörgen sér það, hann var einmitt að hugsa um að
fara aftur eitthvað út í heiminn og sjá sig um. Álabóndinn í Fjalt-
ring átti móðurbróður á Gamla Skaga; hann var fiskimaður, en
jafnframt kaupmaður, fjáður vel og átti skip i förum; var það
almannarómur, að hann væri besti karl og gott að vera í hans
þjónustu. Gamli Skagi liggur nyrst á Jótlandi, svo langt frá Húsa-
bæjarsandhólum sem komist verður, og það mundi nú vera það
sem helst var að skapi Jörgens, því hann vildi ekki vera í brúð-
kaupi Elsu og Mortens, sem til stóð að yrði að hálfum mánuði
liðnum.
Það þótti fiskimanninum gamla óhyggilega ráðið af Jörgen, að
fara burt núna, þegar hann var orðinn húseigandi, Elsa mundi
víst taka sinnaskiftum, svo hún vildi hann heldur en Morten.
Jörgen svaraði út í hött, svo ekki var hægt að skilja hvað hann
fór, en gamli maðurinn kom þá með Elsu til hans og hún sagði:
„Þú átt hús, það væri nú vert að hafa það í huganum".
Og Jörgen hafði svo margt og mikið í huga.
I hafinu er mikill öldugangur, en meiri þó í mannshjartanu,
ftiargar hugsanir ólguðu í höfði og hjarta Jörgens, styrkar bæði
°g óstyrkar, og þessa spurningu lagði hann fyrir Elsu: