Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 45

43
hegðun í viðurvist ókunnugs manns; tók kona hans þá og í sama
strenginn. Þá segir Úndína: „Ef þið viljið kíta og ekki gera einsog
eg vil, þá getið þið sofið ein í gamla kumbaldanum ykkar“. Hún
þaut út um dyrnar einsog örskot og hljóp út i náttmyrkrið.
Frá því er Úndína kom til fiskimanns
Riddarinn vildi nú fyrir hvern mun fara út að leita að henni, en
fiskimaður var ófáanlegur til þess. „Það tjáir ekkert“, sagði hann,
„þetta er ekki fyrsti grikkurinn, sem hún hefir gert okkur“. Ridd-
arinn lauk upp dyrunum og var kolniðamyrkur úti, en ekki heyrð-
ist til Úndínu. Fiskimaður gat ekki á sér setið, að hann gægðist
öðru hverju út um gluggann og kallaði: „Úndína! Úndína litla!
gerðu það fyrir mig, komdu nú aptur rétt allra snöggvast". Hús-
freyjan gekk til rekkju og bauð fiskimaður riddaranum að sitja í
hægindastólnum; hann blés í glæðurnar á arninum, kastaði á þær
þurrum eldiviði, og setti því næst könnu með víni á borðið. Kom
svo loksins tali þeirra, að fiskimaður sagði Huldubrandi eptir til-
uiælum hans, með hverjum atvikum Úndína var komin á hans vegu.
„Það eru nú eitthvað fimmtán ár síðan“, mælti fiskimaður, „að
eg einusinni átti leið um skóginn, því eg fór til borgarinnar með
veiði mína. Kona mín var heima eptir vanda, enda stóð svo á, að
guð hafði látið okkur eignast barn, þó við værum farin að eldast;
aldrei hef eg séð fallegra barn en það var. En þegar eg kom heim
aftur frá borginni, sé eg hvar kona mín kemur á móti mér sorgar-
húin, nábleik og grátin. „Guð hjálpi mér!“ sagði eg, „hvar er barn-
únginn okkar? segðu mér það undireins". „Hjá honum, sem þú
uefndir, hjartað mitt!“ svaraði hún, og að því mæltu gengum við
bæði grátþögul inn í kofann. Eg skyggndist um, hvort eg ekki sæi
líkið, en konan mín sagði mér þá allt, hvernig farið hafði. Hún
hafði setið á sjávarbakkanum með meybarnið og leikið sér við
það allshugar glöð og ánægð, en þá laut það fram, eins og það sæi
eitthvað undur fallegt í sjónum. Konu minni er ennþá einsog hún
síái það brosa og grípa til með höndunum, — það var einsog guðs
engill blessað barnið — en í sama bili slapp það úr fángi hennar, í
því það tók viðbragðið, og datt niðrí sjóinn. Eg leitaði lengi að