Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 49

47
riddaranum og aldrei heim fara. Hún lagði hendur sínar um háls
honum og söng, svo yndi var að heyra:
Rennur bylgja úr djúpum döium,
Dreifða rósum bakka flýr,
Leitar út af ægi svölum,
Aptur þaðan hún ei snýr.
Þá grét fiskimaður, en hún lét það ekki á sér festa. Hún kyssti
vin sinn og klappaði honum, en loksins sagði hann við hana: „Ún-
dína! ef þú ekki viknar af harmi þessa gamla manns, þá rennur
hann mér til rifja. Við skulum nú fara yfir til hans aptur“. Þá var
sem Úndína undraðist, hún leit upp á hann með hinum stóru og
bláu augum sínum og mælti: „Ef þér lízt svo — þá er eg viljug. Allt,
sem þér þykir rétt, skal eg gera“. Því næst óð riddarinn með hana
yfir sundið milli eyjarinnar og bakkans, sem kofinn stóð á. Þau
hjónin komu til móts við þau og fögnuðu Úndínu með mestu ástúð
og blíðu. —
Nú var kominn dagur og skein morgunroðinn á vatnið, veðrinu
var slegið í logn og fuglarnir súngu glatt á votum greinunum. Kona
fiskimannsins bar morgunverð undir tré nokkur, sem stóðu að
húsabaki og vissu út að vatninu; settust þau þar niður glöð í huga
og lagðist Úndína niður í grasið við fætur riddarans, en hann tók
því næst til frásagna.
Frá því, er bar fyrir riddarann í skóginum
„Fyrir rúmri viku síðan reið eg inn í ríkisborgina, sem liggur fyrir
handan skóginn. Rétt eptir að eg var þángað kominn var haldin
glæsileg burtreið og sparði eg þar hvorki hest minn né burtstöng.
Einusinni þegar eg staðnæmdist við skeiðgrindina til að hvíla mig
og tók af mér hjálminn, sá eg forkunnar fríða júngfrú skrautbúna,
stóð hún uppi á loptsvölum nokkrum og horfði á. Sögðu þeir, sem
næstir mér voru, að hún héti Bertalda og væri dóttir hertoga nokk-
urs. Eg sá að hún tók eptir mér, og lagði eg nú alla stund á að
sýna atgervi mína. Um kvöldið dansaði eg við hana og fór því fram
hvem dag meðan burtreiðin stóð yfir“. —