Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 54

52
um þegar hún reiddist, það fór henni svo yndislega, og eptir á gerði
hún ætíð gott úr dutlúngum sínum með hinu elskulegasta blíðlæti.
Kom þar loksins, að hann skoðaði Úndínu einsog unnustu sína, og
þókti honum sem enginn heimur væri fyrir handan vötnin. En
þegar hann heyrði hest sinn hneggja á enginu, einsog hann minnti
á riddaraskapinn, eða sverðið af tilviljun datt ofan af naglanum og
rann úr slíðrunum, þá sefaði hann huga sinn með því að ímynda
sér, að Úndína væri ekki fiskimanns dóttir, heldur mundi hún vera
af göfugum ættum komin, frá ókunnu landi. Sárnaði honum ætíð
þegar kona fiskimannsins setti ofan í við Úndínu í hans viðurvist
og þókti nær sér höggið, en samt gat hann ekki láð henni, því
Úndína fékk margfalt minni ávítur en hún átti skilið.
Nú bar nokkuð það til, er skerði gleði þeirra. Þeir fiskimaðurinn
og riddarinn höfðu ætíð verið vanir að drekka sér einn bikar víns
að dagverði og eins að kvöldinu til, þegar veðrið var illt. Nú var
allt það vin þrotið, sem fiskimaður hafði haft með sér úr borginni
seinast fyrir flóðið, og voru þeir í illu skapi út af því. Úndína hló
að þeim allan daginn og hafði gamansemi hennar ekki af þeim
ólundina einsog endranær. Um kvöldið hljóp hún út og sagðist ekki
lengur vilja horfa á ólundarsvip þeirra. En er myrkrið datt yfir,
gekk upp veður mikið og kom ylgja í sjóinn; fóru þeir þá út fiski-
maðurinn og riddarinn, en í því kom Úndína hlaupandi í fáng þeim
og klappaði saman lófunum af feginleik.
„Hvað fæ eg“, sagði hún, ,,ef eg útvega ykkur vín? En þið þurfið
ekki að gefa mér neitt, verið þið bara dálítið kátari og skrafhreyfn-
ari en þið hafið verið þenna lánga og leiðinlega dag. Komið með
mér! Straumurinn hefir rekið ámu á land, og sé ekki vín á henni,
þá skal eg sofa í heila viku“.
Fóru þeir nú með henni og fundu ámu á bakkanum, sem var
þessleg, að hún hefði vín að geyma. Veltu þeir henni heim að bæn-
um í skyndi, því illviðrið dró yfir og sáu þeir í myrkrinum að sjór-
inn rauk eins og mjöll á vatninu. Úndína hjálpaði þeim að velta,
en rétt sem óveðrið ætlaði að skella á, kallaði hún með hótunarsvip
upp til skýjanna: „Varaðu þig nú á því að gera okkur vot! við eigum
lángt heim“. Fiskimaðurinn átaldi hana fyrir þetta og kallaði það
syndsamlega ofdirfsku, en hún hló við og svaraði engu; náðu þau