Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Page 56

54
Hjónavígslan
Þá var barið hægt á kofadyrnar og fór felmtur um þau öll; þau
horfðu ráðalaus hvert á annað, en þá var barið í annað sinn og
heyrðist mæðilegt andvarp fyrir dyrum. Riddarinn greip til sverðs-
ins, en fiskimaður sagði þá: ,,Sé þetta það, sem mig uggir, þá duga
engin vopn“. Þá hljóp Úndína til dyra og kallaði óhrædd einsog í
reiði: „Ef þér, jarðarandar! viljið gera óskunda hér, þá skal hann
Kaldbrynnir segja ykkur til siðanna“.
Hinum skaut enn meiri skelk í bríngu, er þau heyrðu þetta, en
úti var svarað: „Eg er enginn jarðarandi, þó eg sé andi, sem enn
býr í jarðneskum líkama. Ef þið óttizt guð og viljið hjálpa mér, þá
ljúkið upp“. Lauk Úndína þá samstundis upp og lýsti með kolunni
frammí niðamyrkrið og sást þá að það var gamall prestur, sem
kominn var. Hrökk hann aptur á hæl af hræðslu, er hann sá slíka
kvennfegurð og gat ekki öðru trúað en að það væri djöfulsins verk,
að svo dásamleg mynd kom út úr jafn vesölu hreysi. Fór hann því
að biðjast fyrir og mælti: „Allir góðir andar lofi drottin vorn herra!“
„Eg er engin vofa“, sagði Úndína brosandi. „Er eg þá svo Ijót? Þér
sjáið og að mér bregður ekki við, þó þér biðjið til guðs. En beygi
líka kné fyrir honum og kann að vegsama hann. Það gjörir raunar
hver einsog honum er lagið, en til þess hefir hann skapað okkur.
Gángið þér inn, æruverði faðir! — þér eruð til góðra manna kom-
inn“.
Presturinn hneigði sig djúpt í því hann gekk inn, og skimaði
alla vega í kríngum sig; hann var blíður á svipinn og öldurmann-
legur. Vatnið rann af klæðum hans, hærunum og hinu síða skeggi-
Fiskimaðurinn og riddarinn leiddu hann inn í dálítinn klefa og
fengu honum önnur föt. Riddarinn bauð honum skrautskikkju sína,
en hann vildi ekki bera hana fyrir nokkurn mun, heldur fór hann
í gráan og gamlan kufl af fiskimanninum. Gengu þeir nú inn í
stofuna; húsfreyjan stóð upp og bauð presti að setjast í hæginda-
stólinn, linnti hún ekki látum fyrr en hann lét að orðum hennar.
„Þér eruð gamall og þreyttur“, sagði hún, „og þar til andlegrar
stéttar". Úndína skaut fótskör þeirri, er hún var vön að sitja á,