Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 63

61
við þau á alla vegu. Þeir, sem þar búa, eru yndisfagrir yfirlitum
og að öllum jafnaði fríðari en mennirnir. Margur fiskimaður átti
því láni að fagna, að sjá einhverja hafmeyna, í því hún hóf sig
sýngjandi upp úr sjávardjúpinu. Sagði hann þá öðrum af fegurð
hennar og slíkar verur hafa mennirnir kallað Úndínur. Hér máttu
sjá eina slíka, elsku vinur! því eg er Úndína“.
Riddarinn var orðlaus af ótta og undrun, en Úndína hristi höf-
uðið með hryggðarsvip, stundi þungan og mælti enn fremur á þessa
leið:
„Við mundum vera miklu sælli en mennirnir — því menn köllum
við okkur og erum það líka að öllu sköpulagi, ef okkur væri ekki
eins ávant. Við og ættíngjar okkar í loptinu, eldinum og jörðinni,
við eyðumst og fyrirförumst, og þegar þið vaknið til æðra lífs,
bá erum við dáin og horfin í sandi og eldi, öldum og vindum. Við
erum sálarlaus; náttúran skapar oss hræríngu og hlýðir oss að
mestu, meðan við lifum, en tekur við okkur aptur, þegar við deyj-
um; við látum það ekki á okkur festa, heldur erum við kát einsog
næturgalarnir og gullfiskarnir og önnur fögur náttúrunnar börn.
En allt miðar að einhverju æðra takmarki. Faðir minn, sem var
voldugur sækonúngur, vildi að einkadóttir sín skyldi geta mann-
lega sál, þó hún yrði að stríða við allar þær þrautir og hörmúngar,
sem á ykkur eru lagðar. En ekki getur okkur orðið sálarinnar
auðið, nema einhver af ykkar kyni bindi við okkur innilega ást
og samlag. Nú er eg gædd mannlegri sál. Þér, sem eg elska heitar
en orð fái lýst, þér á eg sál mína að þakka, þér á eg það að þakka,
ef eg ekki lifi það sem eptir er æfinnar í eymd og volæði. Því hvað
á að verða af mér, ef þú lætur mig eina og útskúfar mér? En ekki
vil eg halda þér með svikum. Og viljir þú nú útskúfa mér, þá gerðu
Það þegar í stað og vitjaðu heimsins aptur. Eg hverf þá hér niður
í lækinn; hann er frændi minn og einbúi hér í skóginum, fjærkom-
inn vinum sínum, en þó voldugur og yfirbjóðandi margra stórra
strauma. Hann bar mig híngað til hjónanna, þegar eg var léttlynt
barn og lék við hvern minn fíngur, og eins mun hann nú aptur
koma hinni ólánsömu, ástríku konu til foreldra sinna“.
Hún ætlaði að segja meira, en riddarinn faðmaði hana að sér
Weð hrærðu hjarta og bar hana aptur yfir á bakkann. Þar sór hann
uieð kossum og tárum, að hann aldrei skyldi skilja við sína ást-