Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 70

68
Úndína brosti með sorgarblíðusvip og hengdi niður gígjuna; her-
toginn og hertogafrúin, fósturforeldrar Bertöldu, felldu tár af aug-
um. „Svona var um morguninn", sagði hertoginn klökkur, „þegar
eg fann þig, munaðarlausan aumíngjann. Veslíngs barn! satt var
það, sem hún saung, hin fagra kona, — við gátum ekki gefið þér
það, sem bezt er“.
„En heyrum nú, hvað veslíngs foreldrunum leið“, mælti Úndína;
því næst sló hún gígjustrengina og saung:
Húss um kima æðir alla
Ástrík móðir, — sturlast geð,
Leitar, þó í víli valla
Viti, hvers hún leita réð.
Burt er horfið barnið kæra,
Blíða móðir! sælu firrð,
Þér á hjarta hvílu væra
Hafði það í næturkyrrð.
Eikur vorið aptur skreytir,
Eptir nóttu dagur skín,
Tjáir ei þó alltaf leitir,
Eilíf verður sorgin þín.
Sól er baðast sævar laugu,
Síðla kemur faðir heim,
Brosa vill — en vöknuð augu
Vitna móti hlátri þeim.
Því hann veit í þeli blíður:
Þögult grætur víf í bæ,
Seint með trega tíminn líður,
Tóm er vaggan sí og æ.
„Segðu mér það þá fyrir guðs sakir, Úndína!“ mælti Bertalda, „hvar
eru foreldrar minir?“ Þá gekk fiskimaðurinn gamli fram úr mann-
þraunginni með konu sína. „Þarna!“ sagði Úndína brosandi og