Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 85

83
með þúngum sporum, alltaf hægar og hægar, en allir, sem á horfðu,
stóðu grafkyrrir, sem væru þeir að steinum orðnir. Leið hún hljóð-
lega upp eptir tröppunum og inn um stofurnar, sem voru henni
helzt til kunnugar. — Tárin streymdu án afláts af augum hennar,
því opt hafði hún gengið um híbýli þessi með glaðara geði en nú.
Riddarinn hafði sent frá sér þjóna sína; hann stóð nú til hálfs
afklæddur fyrir framan stóran spegil; brunnu þar ljós hjá og stóð
af þeim döpur birta. 1 sama bili var drepið hægt á dyr svo varla
heyrðist. Fór þá hrollur um riddarann, því svona hafði Úndína verið
vön að berja á dyr. „Það er ekki nema ímyndun“, sagði hann við
sjálfan sig; „ekkert hugarvíngl framar! nú á eg að gánga í brúðar-
sæng“.
„Það áttu — en í þá hina köldu“, heyrir hann sagt fyrir utan
dyrnar með raunalegri rödd, og í sama vetfángi sér hann í skugg-
sjánni, að dyrnar ljúkast upp, — svo hægt, svo hægt, — og gengur
inn hvítklædd kona og lokar þeim hljóðlega á eptir sér. „Þeir hafa
lokið upp brunninum“, sagði hún lágt, „og nú er eg komin. Nú
verður þú að deyja“. Hann fann það á sér, að svo hlaut að vera.
Hann hélt höndunum fyrir andliti sér og kallaði: „Gerðu mig ekki
vitstola af hræðslu á dauðastund minni, en hyljirðu óttalegan svip
undir skýlu þinni, þá bregðu henni ekki frá andliti þér, heldur líf-
láttu mig án þess eg sjái þig“. „Æ!“ svaraði hún, „viltu ekki ennþá
einusinni sjá þann svip, sem þú hefir elskað? Eg er fríð ennþá,
einsog þegar þú beiddir mín á nesinu“. „Ó, ef svo er“, mælti ridd-
arinn, „má eg þá ekki deyja í faðmi þér og sofna burt í kossi á
vörum þínum?“ „Það skal vera sem þú vilt, elsku vinur!“ ansaði
hún og brá upp skýlunni. Hún leit til hans með blíðu og raunalegu
brosi, en riddarinn fleygði sér agndofa í faðm hennar; hún þrýsti
kossi á varir hans, en sleppti ekki höndunum af honum úr því,
heldur vafði hún hann örmum sínum fastara og fastara og grét
einsog hún ætlaði að þreyta sig til dauða á grátinum. Þókti ridd-
aranum þá einsog mjúksáran sviða leggði um brjóst sér af tára-
flóði hennar, og það var eigi lengi, því hann missti andann og hné
örendur niður í hvílu sína.
„Eg hefi grátið hann í hel“, sagði hún við þjóna nokkra, sem
urðu á vegi hennar í forsalnum; gekk hún síðan hægt innanum
fólkið dauðhrætt út í garðinn og hvarf niður í brunninn.