Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 105

103
honum. Það hlaut að vera komið fram yfir miðnætti. Tárin
streymdu niður kinnar Wladimirs, er hann hugsaði um, að öll
áform hans og unnustu hans væri farin út um þúfur. Hann ók áfram
án þess að vita hvert hann fór.
Storminn hafði nú lægt. Skýin höfðu dreifst og fram undan var
víðáttumikil, snævi þakin slétta. Það var sæmilega bjart orðið. Og
mikið fagnaðarefni var það Wladimir, er hann loks kom auga á
húsaþyrpingu framundan. Þarna var smáþorp, fjögur eða fimm
hús, og er hann kom að fyrsta húsinu hentist hann út úr sleðanum
og guðaði á glugga.
Eftir nokkra stund sá hann gráhært höfuð í glugganum og
gamall maður opnaði gluggahlerana, gægðist út og spurði:
„Hvað viljið þér?“
„Er langt héðan til Jadrino?“
„Hvort það sé langt héðan til Jadrino?“
„Já, já. Er langt þangað?“
„Ne-ei, um tíu mílur“.
Þegar Wladimir heyrði þetta greip hann um höfuð sér í örvænt-
ingu.
Wladimir var á svipinn eins og maður, sem nýbúið er að kveða
upp dauðadóm yfir.
„Hvaðan komið þér?“ spurði gamli maðurinn.
Wladimir hafði ekki þrek til að svara spurningunni.
„Heyrið mig, gamli maður“, sagði hann, „getið þér ekki náð í
óþreytta hesta fyrir mig?“
„Það er nú eitthvað annað en að við höfum ráð á hestum“, sagði
bóndinn.
„En fylgdarmann? Eg skal borga það, sem upp er sett!“
„Jæja“, sagði gamli maðurinn, „eg skal biðja son minn“.
Og um leið lokaði hann gluggahlerunum.
Wladimir beið um stund. En hann var svo óþreyjufullur, að hann
fór að berja á gluggann á ný. Aftur kom hið gráskeggjaða öldungs-
andlit fram í gluggann.
„Hvað viljið þér nú?“
„Hvað líður syni yðar?“
„Hann kemur undir eins. Hann er að týgja sig til fararinnar. Er
yður kalt? Komið inn og yljið yður“.