Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 110

108
ekkert úr áliti Mariu Gavrilovnu á honum, því að hún, eins og
títt er um ungar stúlkur, hafði enga tilhneigingu til að vera hörð
i dómum, heldur bar í bætifláka fyrir þá, sem lífsglaðir voru, djarf-
huga og ákafamenn nokkrir.
En eitt var þó sem vakti forvitni hennar meira en nokkuð annað,
beindi huga hennar til hans frekar en allt annað — frekar en það
hve ræðinn hann var og „sérkennilega fölur“ — og að hann bar
hendina í fetli — var það, að hann var á stundum mjög hugsi og
fámáll, niðursokkinn í hugsanir sínar. Hún varð að játa með sjálfri
sér, að henni geðjaðist mæta vel að honum. Líklegt var, að hann
einnig, af meðfæddri skarpskyggni og svo reyndur sem hann var
— hafði veitt því athygli, að hún tók hann fram vfir aðra. En hví
hafði hann þá ekki kropið á kné fyrir henni og borið upp bónorðið?
Hvað dró úr honum? Var það hlédrægni, óaðskiljanleg frá hinni
sönnu ást eða niðurbældri drambsemi, eða var þetta leikur hins
glæsilega ævintýramanns? Þetta kvaldi hana. En er hún hafði
íhugað málið lengi komst hún að þeirri niðurstöðu, að hlédrægni
væri orsökin, og ákvað hún þá að gefa honum dálítið undir fótinn,
ef engin breyting yrði á, jafnvel vera blíðleg í framkomu við hann,
en hóflega þó. Og beið hún nú árangursins, skáldlegrar ástarjátn-
ingar hans. Þetta var hennar leyndarmál, en öll leyndarmál eru
mannlegu hjarta byrði, og það var og hennar reynsla. En bardaga-
aðferð hennar bar tilætlaðan árangur. Bourmin varð æ meira hugsi,
það var sem eldleg þrá brynni í hinum tinnudökku augum hans,
í hvert skipti, sem hann leit á hana. Það gat ekki hjá því farið,
að hin mikla stund væri skammt undan. Nágrannarnir spjölluðu
um það sín á milli, og hin ágæta Praskovia Petrovna hugði að
dóttir hennar hefði nú loks fengið biðil, sem hún var fullsæmd af.
Eitt sinn, er gamla konan sat í setustofu sinni og ,,lagði kabala",
kom Bourmin inn og spurði þegar eftir Mariu Gavrilovnu.
„Hún er úti í garðinum", svaraði gamla konan, „farið til hennar,
og eg mun bíða ykkar hér“.
Bourmin fór að ráði hennar, en gamla konan signdi sig og sagði:
„Kannske hann láti nú til skarar skríða í dag“.
Maria Gavrilovna, sem var klædd hvítum kjól, sat undir pílviðar-
tré úti í garðinum með bók í hönd, er Bourmin kom til hennar.
Þau töluðu í fyrstu um daginn og veginn, og eftir nokkra stund