Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 112

110
„Það var í byrjun árs 1812“, sagði Bourmin, „er eg var á leið
til Vilnu, þar sem herdeild mín var. Eg kom seint að póststöð
nokkurri eitt kvöldið og bað um, að óþreyttum hestum yrði beitt
fyrir sleða minn, eins fljótt og unnt væri. En allt í einu skall á
hríðarveður og póstmeistarinn og ekillinn ráðlögðu mér að bíða,
þar til veðrið lægði. Eg fór að ráði þeirra, en einhver óþreyja náði
tökum á mér. Eg gat ekki gert mér grein fyrir þessu, en það var
eins og eg yrði að halda áfram, eins og einhver ósýnileg öfl, ein-
hver dularfullur máttur stjakaði við mér. Veðrið lægði ekki. Loks
hafði eg enga eirð í mínum beinum. Eg skipaði að hestunum skyldi
beitt fyrir sleðann og eg ók af stað út í hríðina. Ekillinn datt niður
á það ráð, að aka meðfram ánni, því að það mundi stytta okkur
leið svo munaði 3—4 mílum. Árbakkarnir voru snævi þaktir og
snjórinn þyrlaðist í háa skafla og við ókum fram hjá ákvörðunar-
stað okkar. Við viltumst. Við vissum ekkert hvar við vorum. Og
hríðarveðrið lægði ekki.
Eg sá ljós i fjarska og skipaði svo fyrir, að þangað skyldi ekið.
Við komum að þorpi nokkru og ókum beint að kirkjudyrunum, en
þær stóðu opnar, en í kirkjunni loguðu ljós og daufa birtu lagði út
um dyrnar.
1 nánd við kirkjuna voru nokkrir sleðar og fólk gekk inn og út
um sáluhliðið.
„Þessa leið“, kölluðu menn.
„Akið áfram“, sagði eg við ekilinn.
„Hvar hafið þér verið að slæpast, maður?“ sagði einhver. „Það
leið yfir brúðina. Mesta öngþveiti er ríkjandi. Presturinn stendur
þarna ráðalaus og við vorum að hugsa um að bezt væri, að hver
héldi til sinna heimkynna. Hafið nú hraðan á“.
„Eg steig út úr sleðanum, án þess að mæla orð af vörum og gekk
inn í kirkjuna, en þar logaði aðeins á nokkrum kertum. Ung stúlka
sat á bekk úti í dimmu horni, en önnur stúlka stumraði yfir henni
og neri gagnaugu hennar með snjó“.
„Guði sé lof“, sagði þessi stúlka. „Loksins komuð þér. Brúður
yðar er nær dauða en lífi“.
Gamli klerkurinn gekk til mín.
„Viljið þér, að eg byrji?“ spurði hann.
„Já, faðir“, sagði eg eins og viðutan.