Arkitektúr og skipulag - 01.08.1992, Blaðsíða 40

Markmið sköpunar
er ætíð að laða
fram skýra hugsun
eða gott handverk
til að efla og fegra
mannlífið. Mikilvægi þess að
fjárfesta í betra mannlífi er vanmetið
nú á dögum, enda erfitt að skilgreina
slíka fjárfestingu í hagtölum og
fjármálakerfum. Framleiðsluhraði
og hagkvæmni eru það lögmál, sem
við nú fylgjum. Tilgangur fram'
leiðslunnareroft lítt íhugaður, enda
sér markaðssetningin um að útvega
neytendahóp og halda honum við
efnið. Byggingarlistin hefur ekki
sloppið undan þessum ægishjálmi
peningavaldsins og er ætíð undir
hann seld.
Oðru hvoru vakna menn þó upp og
vilja vanda til verka. Slíkt gerðist
þegar borgarstjórn Reykjavíkur
samþykkti einróma árið 1986 að
efna til, samkeppni um Ráðhús
Reykjavíkur við Tjörnina. Dóm-
nefnd var skipuð, sem sýndi það
einstæða hugrekki að mæla með
óhefðbundinni, sumir myndu segja
skrítinni tillögu, sem nú er orðin
Ráðhús Reykjavíkur. Það sem e.t.v.
var enn óvæntara var að þáverandi
borgarstjóri Davíð Oddsson lýsti því
yfir að verkið skyldi framkvæmt.
Þar sýndi hann þrek og kj ark stj órn-
málamanns sem ekki lætur reka á
reiðanum, en fylgir sannfæringu
sinni og berst gegn storminum þegar
nauðsynlegt er. Færustu embættis'
menn Reykjavíkurborgar voru
skipaðir í verkefnisstjórn og verkið
hafið. Þá fyrst hrikti í stoðum okkar
litla borgarasamfélags.
I hverju samfélagi má finna hóp
manna, sem alltaf eru að bíða eftir
einhverju, sem enginn veit hvað er.
Menn kjósa að láta sig dreyma um
hlutina og rabba fram og aftur um
það sem gæti gerst, eins og Steinn
Steinarr orðaði það: „Eg elska það,
sem aldrei verður til”. Þetta lífs-
viðhorf hefur m.a. leitt til þess að
fegurstu byggingar jarðar eru enn
geymdar sem teikningar á blaði.
Aldamótakynslóðin sem byggði
38