Úrval - 01.12.1950, Side 43

ÆVI OG ÁSTIR CASANOVA
39
braut, hóf hann ástleitni sína,
sem var jafnútúrdúralaus. ,,Ég
þóttist öruggur um,“ segir hann,
,,að ég gæti gert konu ánægða
með mig, ef ég gæti fyrst gert
hana ánægða með sjálfa sig.“
Og svo hrósaði hann henni og
sætti færis að veita henni tæki-
færi til að sýna yndisþokka sinn
og gáfur, svo að hún yrði ánægð,
og umframt allt ykist sjálfs-
traust. Því að það var skoðun
hans, að ástin kæmi í kjölfar á-
nægju og kæti, og að sjálfstraust
breytti ástinni fljótlega í athöfn.
Um sjálfan sig hugsaði hann lít-
ið. Hann hafði gefið til kynna,
að ekki stæði á sér. ,,Sá sem
vakið getur ástir konu,“ sagði
hann, „er jafnan til taks að full-
nægja þeim.“
Hin mikla leikni Casanova
fólst í því, hvernig hann fór að
því að vekja ástir kvenna. Þar
birtist vissulega snilli hans. Það
var ekkert saurugt í fari hans.
Hann hafði alla tíð megna óbeit
á klámi. Ástin var of háleit í
hans augum til þess að hafa
mætti hana í flimtingum eða
líta á hana sem eitthvað óhreint.
Tilraunir til að beita brögðum
taldi hann óráðlegar, jafnvel
sem hjálpartæki. Og „síðasta
viðnám siðseminnar verður að
virða.“ Casanova mat meydóm
einskis, en hann þoldi ekki ósið-
samar konur.
Markmið hans var raunveru-
lega fyrst og fremst að vekja
áhuga konunnar á lífinu. Því
að ástin var að hans áliti æðsta
tjáning lífsins, sem blómstrar
náttúrlega, ef lífið er nógu ríkt.
Hann leitaðist við að vekja for-
vitni konunnar, sýna henni ný
og æsandi gleðiefni, svo að hið
gamla, hefðbundna líf hennar
yrði dauft og leiðinlegt í aug-
um hennar. Hann sópaði burt
áhyggjum hennar með gjafa-
flóði, hélt henni veizlur, færði
hana í ný föt og kenndi henni
að dansa af meira fjöri og fögn-
uði en hana hafði nokkru sinni
dreymt um að hún gæti. Hann
fangaði hug hennar allan með
andríki sínu og orðsnilld, sagði
henni frá fjarlægum löndum,
mikilmennum sem hann hafði
kynnzt og ævintýrum, sem hann
hafði lent í. Hann gerði hana
ölvaða af kæti, andvaralausa af
fögnuði og gæddi hana sælu
trausti á hæfileika sínum til að
vera og vilja, unzt hún sjálf
varpaði fyrir borð öllum höml-
um og gaf sig fagnandi á vald
tilfinningum sínum.
Sjálfur brást hann aldrei