Úrval - 01.12.1950, Síða 121

ÆVISAGA A. CONAN DOYLE
117
um prestssetrið; aðeins almenn
skipun um varðgæzlu á þeim
slóðum.
Kviðdómurinn dæmdi Georg
Edalji sekan. Hann hlaut sjö ára
hegningarvinnu.
Þetta var í októbermánuði
1903. Að vísu hafði hestur ver-
ið limlestur, meðan Georg sat í
varðhaldi, en saksóknarinn hélt
því fram, að „Wyrley glæpa-
mannaflokkurinn“ væri þar að
verki. I nóvember barzt enn eitt
bréf og annar hestur var drep-
inn. Edalji var þá kominn í fang-
elsi og farinn að afplána refs-
ingu sína.
Seint á árinu 1906, þegar hann
hafði setið í fangelsi í þrjú ár,
var hann allt í einu látinn laus.
Honum voru ekki gefnar upp
sakir. Enginn gat sagt honum,
hvers vegna honum hefði verið
sleppt úr haldi. Hann var áfram
háður eftirliti lögreglunnar. Vin-
ir hans söfnuðu nokkur þúsund
nöfnum undir bænarskjal til inn-
anríkisráðherrans, þar sem þess
var beiðst, að málið yrði tekið
fyrir aftur. Það bar engan ár-
angur. Og engar skýringar feng-
ust á því, hvers vegna Georg
hefði verið sleppt úr fangelsinu.
,,Og hvað á ég nú að taka til
bragðs?“ spurði Georg. ,,Ég hef
auðvitað verið strikaður út úr
tölu málafærslumanna. En er ég
saklaus eða er ég sekur? Þeir
vilja ekki segja mér það.“
„Vilja þeir þaö eJcki, ha ?“
sagði Conan Doyle.
Þannig lá málið fyrir, þegar
Doyle hafði lokið við að lesa
blaðaúrklippurnar og beiðni Ge-
orgs Edalji um hjálp. Doyle ein-
beitti sér við rannsókn þessa
dularfulla máls í átta mánuði
og vann ekkert að öðrum rit-
störfum á meðan. Hann greiddi
allan kostnaðinn við rannsókn-
ina úr eigin vasa og honum tókst
líka að ráða gátuna og komast
að því, hver var hinn seki.
Hann viðaði að sér öllum
gögnum varðandi málið og skrif-
aði öllum, sem eitthvað voru
við það riðnir, áður en hann
mælti sér mót við Georg Edalji.
Þeir hittust í janúarmánuði 1907
í hóteli einu í London.
„Þegar ég sá Georg Edalji í
fyrsta skipti,“ skrifar Doyle,
„virtist mér ekkert ólíklegra en
að hann væri glæpamaðurinn.
Hann hafði komið til hótelsins
eftir beiðni minni, en ég hafði
tafizt, og þegar ég kom, var
hann að lesa í blaði. Ég þekkti
hann strax á hörundslitnum og
fór að virða hann fyrir mér.
Hann hélt blaðinu alveg upp að
andlitinu og dálítið skökku . ..“
,,Þér eruð herra Edalji,“ sagði
ConanDoyle og kynnti sig. „Þjá-
ist þér ekki af nærsýni og sjón-
skekkju? Notið þér ekki gler-
augu?“
„Nei, ég hef aldrei notað þau.
Ég hef farið til tveggja augn-
lækna, en þeir hafa ekki getað
látið mig fá gleraugu, sem ég
hef gagn af.“
Doyle var ekki í neinum vafa
um, að maður með slíka sjón