Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 54

52
tjrval
mannkynssöguna eða leysa
erfiða ráðgátu.
Aldrei fyrr í sögu forleifa-
fræðinnar hafði sézt jafn furðu-
leg sjón og nú blasti við augum
okkar í skini vasaljóssins.
Gerið ykkur í hugarlund hvern-
ig hlutirnir birtust okkur, þar
sem við horfðum á þá gegmun
gægjugatið, og létum ljósgeisl-
ann — fyrsta Ijósið, sem rofið
hafði myrkur grafhýsisins í
þrjú þúsund ár — leika um einn
hlutinn af öðrum, til þess að
reyna að greina fjársjóðinn,
sem var handan við dyrnar. Við
urðum ruglaðir, það gekk alveg
fram af okkur. Eg held, að við
höfum aldrei gert okkur ljósa
grein fyrir því, hvað við gætum
átt von á að sjá, en vissulega
hafði okkur aldrei dreymt um
neitt þessu líkt — heilt safn
gripa, sem sumir voru kunnug-
legir en aðrir með öllu óþekkt-
ir, og þessu var hrúgað hverju
ofan á annað að því er virtist
af algeru handahófi.
Smámsaman fórum við að sjá
allt betur og við gátum greint
einstaka muni. Andspænis okk-
ur voru þrír gullnir burðarstólar
og voru hliðar þeirra útskomar
í líkingu ægilegra ófreskja, sem
voru einkennilega langar og
mjóslegnar, af því að þær mynd-
uðu hliðarfjalirnar, en höfuðin
einkennilega lifandi. Þessar
ófreskjur hefðu skotið manni
skelk í bringu hvar sem var, en
að sjá þær eins og við sáum
þær, þegar glampaði á gullinn
skrokk þeirra í skini vasaljóss-
ins og höfuð þeirra vörpuðu
kynlegum skuggum á veggina
— það var óhugnanlegt. Til
hægri handarstóðutvær mynda-
styttur, sem vöktu athygli okk-
ar, það voru tvö svört líkneski
af konunginum í fullri líkams-
stærð. Þau stóðu hvort á móti
öðru eins og verðir, klædd
gullnu pilsi og á ilskóm úr gulli,
vopnuð staf og veldissprota, og
með hina heilögu cobraslöngu
stungna um ennið.
Þetta voru helztu hlutirnir
sem við komum auga á í fyrstu.
En rnilli þeirra og umhverfis
þá var hrúgað ótölulegum f jölda
annarra gripa — fagurlega
máluð og greypt skrín; alabast-
ursker, sum þeirra með fögrum
laufaskurði; einkennileg svört
helgiskrín, en út úr einu þeirra
gægðist stór, gullin slanga;
lauf og biómsveigar; hvítir,
fagurlega útskornir stólar; gull-
greypt hásæti; hrúga af ein-
kennilegum, hvítiun egglaga
öskjum; sprotar af öllum gerð-
um; beint fyrir neðan okkur, á
þröskuldinum, fagur bikar úr
gagnsæju alabastri; til vinstri
handar hrúga af gullslegnum
skrautvögnum á hvolfi, og bak
við hana önnur líkneskja af
konunginum.
Þetta voru nokkrir af þeim
gripum, sem blöstu við okkur.
Þótt við værum ruglaðir, varð
okkur þó brátt Ijóst, að í öllu
þessu samsafni var hvorki
líkkistu né múmíu að finna. Við