Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 62

„Vertu ekki hræddur, pabbi,“
sag-ói hún. „Ég kem aftur.“
Fyrsti skóladagurinn.
Grein úr „McCall’s",
eftir Arthur Gordon.
SEPTEMBERMORGUNINN
var bjartur og kyrr. Það var
hreinn og ferskur svipur yfir
bænum þegar við ókum hægt
eftir sólgullnum strætunum.
Við vorum þögul. Sherry sat
við hliðina á mér, þvegin og há-
tíðleg. Við höfðum ákveðið,
móðir hennar og ég, að gera
ekki veður út af þessum fyrsta
degi hennar í skóla. Ég átti að
hleypa henni út úr fyrir framan
skólann og aka síðan áfram.
Skólinn stóð á hæð. Mörg
þrep lágu upp að dyrum hans,
upp grasigróna brekkuna, og
mátti þegar sjá ungviðið renna
upp þrepin. Það var auðvelt að
þekkja byrjendurna. Þeir gengu
flestir við hlið móður sinnar og
ríghéldu sér í hönd hennar. Ég
leit á Sherry. Hún horfði niður
í kjöltu sína.
„Við erum fullsnemma í því“,
sagði ég. „Viltu ekki sita héma
í bílnum örlitla stund?“ Hún
kinkaði kolli. Ég hallaði mér
áfram til að slökkva á bílnum.
Ég hafði ekki búizt við að þetta
hefði nein áhrif á mig, en nú
fann ég til undarlegra and-
þrengsla, eins og ég væri að
bíða eftir að eitthvað mikilvægt
gerðist.
Sherry strauk kjólinn sinn
vandlega fram yfir hnén. Skipt-
ingin í hárinu var óvenju bein
og hvít.
Hvað er hún að hugsa, spurði
ég sjálfan mig allt í einu. Hvað
er að gerast í þessum skýra, ó-
snortna kolli? Veit hún hvað
það merkir þetta fyrsta skref
upp hinn endalausa stiga skóla-
námsins ? Gerir hún sér nokkra
grein fyrir því?
Auðvitað ekki, sagði ég óþol-
inmóður við sjálfan mig. Ef svo
væri mundi hún sennilega
stökka út úr bílnum og taka á
rás. Hve margra ára skólaseta?
Níu, að minnsta kosti. Lengur,
ef hún færi í framhaldsskóla.
Ég greip þéttar um stýris-
hjólið þegar mér varð hugsað
til allra þeirra ókunnu manna
sem myndu reyna að kenna
þessu barni og reyna að setja
mark sitt á huga þess og hjarta,
þótt í smáu væri. Það var ugg-
vænleg tilhugsun, næstum
skelfiieg. Sherry lyfti öðrum