Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 107

Á FYRIRLESTRARFERÐ
105-
inn var: töframaðurinn með ap-
ana og villidýrin.
Mínar auglýsingar eru svona
stórar! hélt hann áfram. Ég
lími þær upp allsstaðar; þær eru
með stórum bókstöfum — Haf-
ið þér ekki séð bókstafina mína?
Það eru líka teikningar af dýr-
unum á þeim.
Fyrirlestur minn fjallar um
fagrar bókmenntir, andmælti
ég, með öðrum orðum listir,
andlega hluti.
Það gef ég skít í, svaraði
hann. Og hann hélt áfram
óskammfeilni sinni: það væri
annað mál ef þér gengjuð í
þjónustu mína. Mig vantar
mann til að lýsa dýrunum og ég
vil helzt fá ókunnan mann, sem
er ekki þekktur í bænum. Ef
þekktur maður kemur fram,
hrópa áhorfendurnir: Sko, þetta
er hann Petterson; hvað veit
hann um hitabeltisdýr ?
Ég sneri mér frá manninum
með þögulli fyrirlitningu. Ég
gat ekki fengið mig til að svara
slíkri ósvífni.
Hugsið yður um! sagði for-
stjórinn; takið það til athugun-
ar. Ég borga fimm krónur fyr-
ir kvöldið.
Þá stóð ég upp af stólnum án
þess að segja orð og fór út úr
kjallaranum. Mér fannst það
vera það eina sem ég gat
gert. Forstjórinn var auðvitað
hræddur við samkeppnina við
mig, ég myndi draga alla áheyr-
endur bæjarins til mín; hann
vildi komast að samkomulagi
við mig, múta mér! Aldrei!
sagði ég við sjálfan mig; aldrei
skal neinn fá mig til að bregð-
ast andanum! Minn vegur er
vegur hugsjónarinnar!
*
Dagurinn rann upp og kvöld-
ið kom. Ég burstaði fötin mín
vandlega, fór í hrein nærföt og
hélt af stað til garðskálans.
Klukkan var sjö. Ég hafði lesið
fyrirlesturinn yfir af mikilli
kostgæfni, höfuð rnitt var fullt
af hinum fögru og háfleygu
orðum sem ég ætlaði að segja
og ég var viss um öruggan sig-
ur, jafnvel síminn yrði settur í
gang til þess að flytja fréttir
af honum.
Það rigndi; veðrið var ekki
sem ákjósanlegast, en fólk sem
hafði áhuga á bókmenntum
myndi aldrei að eilífu láta rign-
ingarskúr aftra sér. Ég mætti
líka fólki á götunum, hverju
parinu á fætur öðru sem gekk
undir sömu regnhlíf. Ég tók
raunar eftir því að það stefndi
ekki í sömu átt og ég — til
garðskálans. Hvert var það að
fara? Æ, það var líklega al-
múgafólkið í bænum. á leiðinni
til alþýðuhússins og apakatt-
anna.
Miðasalinn var á sínum stað..
Er nokkur kominn? spurði
ég.
Ekki enn, svaraði hann; en
það er líka rúmur hálftími til
stefnu.
Ég gekk inn í salinn, þennan
geim þar sem fótatak mitt berg-