Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 108

106
ÚRVAL
málaði eins og hófaskellir. Ó,
drottinn minn, ef salurinn hefði
nú verið þéttskipaður, höfuð við
höfuð, konur og karlar sem að-
eins biðu eftir fyrirlesaranum!
— ekki ein sál!
Ég beið þennan langa hálf-
tíma; enginn kom. Ég fór til
miðasalans og spurði um álit
hans. Það var dáiítið óljóst; en
það hughreysti mig. Skoðun
miðasalans var sú, að það væri
ómögulegt að halda fyrirlestur
i slíku veðri, fólk færi ekki út
í svona mikilli rigningu; ann-
ais, sagði hann, mætti búast
við að flestir kæmu nú á síð-
ustu mínútunum.
Og við biðum.
Loks kom einn maður, renn-
votur og skálmandi; hann borg-
aði fimmtíu aura fyrir aðgöngu-
miða og fór inn.
Nú fer það að koma, sagði
miðasalinn og kinkaði kolli,
fólk hefur þennan bölvaða ósið
að koma í hópum á síðustu
stundu.
Við biðum. Enginn annar
kom. Loks gekk eini áheyr-
andinn rninn aftur út úr saln-
um og sagði:
Þvílíkt hundaveður!
Það var Carlsen málafærslu-
maður.
Ég er smeykur við að það
komi enginn í kvöld, sagði
hann; það er líka úrhellisrign-
ing! Hann sá að ég var hnugg-
inn á svipinn og bætti við: Nei,
■ég sá það á loftvoginni. Hún
féll alltof hratt. Þessvegna réð
ég yður frá að halda fyrirlest-
urinn.
Miðasalinn stóð ennþá með
mér.
Við verðum að bíða í hálf-
tíma, sagði hann. Það væri
fjandi hart ef ekki kæmu tutt-
ugu eða þrjátíu hræður, þrátt
fyrir allt.
Ég býst ekki við því, sagði
rnálaf ærslumaðurinn og hneppti
að sér regnfrakkanum. En með-
an ég man, sagði hann við mig,
þér þurfið auðvitað ekki að
borga neitt fyrir salinn.
Hann lyfti hattinum, kvaddi
og fór.
Miðasalinn og ég biðum enn
í hálftíma og ræddum ástandið
ítarlega okkar á milli. Það var
langt frá því að vera skemmti-
legt og ég blygðaðist mín enn
meira en áður. Og þar á ofan
hafði málafærslumaðurinn farið
án þess að fá fimmtíueyringinn
sinn endurgreiddan. Ég myndi
hafa hlaupið á eftir manninum
með skildinginn; en miðasalinn
fékk mig ofan af því.
Ég tek hann, sagði hann; þér
skuldið mér þá aðeins fimmtíu
aura í viðbót.
En ég lét hann fá krónu í
viðbót. Hann hafði reynzt mér
trúr í starfinu og ég vildi veita
honum viðurkenningu fyrir
það. Hann þakkaði mér líka
innilega og kvaddi mig með
handabandi þegar hann fór.
Ég hélt heim á leið gersam-
lega yfirbugaður. Ég var næst-
um lamaður af vonbrigðum og