Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 23

KÖNGULÓIN OG VESPAN
21
vespan festir eggið við kvið
tarantúlnnnar. Þegar lirfan
kemur úr egginu er hún marg-
falt minni en fómardýr hennar.
Hún nærist á tarantúlunni og
neytir einskis annars, og þegar
hún er fullþroska, er ekkert
eftir af tarantúlunni nema ó-
meltanleg húðskelin.
Móðurvespan fer á tarantúlu-
veiðar þegar varpstundin nálg-
ast. Hún flýgur með jörðinni í
leit að tarantúluholu. Kyn tar-
antúlunnar skiptir ekki máli, en
tegundin verður að vera sú
rétta. Hver tegund af grafara-
vespum hefur kjörið sér sína
tegund af tarantúlum, og graf-
aravespan ræðst aldrei á aðra
tegund en sína. Ef hún er sett
í búr með rangri tarantúluteg-
und, forðast hún hana, og
venjulega drepur þá tarantúlan
hana að næturlagi.
En þegar vespan finnur rétta
tarantúlu verða úrslitin önnur.
Til þess að þekkja hana verður
vespan að þreifa um hana með
þreifiöngum sínum. Tarantúlan
sjmir furðulega þolinmæði með-
an á þessari rannsókn stendur.
Vespan skríður undir hana og
yfir hana án þess að tarantúlan
skipti sér nokkuð af því. Hún
á jafnvel til að rísa upp á alla
átta fæturna, eins og hún standi
á stultum, og standa þannig í
nokkrar mínútur. Þegar vespan
hefur fullvissað sig um að tar-
antúlan sé af réttri tegund, fer
hún nokkra þumlunga í burtu til
að taka henni gröf. Hún grefur
með fótum og kjafti, unz holan
er orðin 20—25 sm. á dýpt og
nógu víð til þess að kóngulóin
komist ofan í hana. Öðru hverju
kíkir hún upp úr holunni til að
fullvissa sig um að tarantúlan
sé kyrr.
Þegar gröfin hefur verið tek-
in, snýr vespan aftur til taran-
túlunnar til að ljúka þessu
þokkaverki sínu. Fyrst þreifar
hún um hana alla að nýju með
þreifiöngunum. Síðan gerist hún
áleitnari. Hún beygir kvið sinn
og stingur fram broddinum í
leit að mjúku himnunni við liða-
mótin þar sem fóturinn tengist
bolnum, en það er eini staðurinn
sem hún getur stungið gegnum
harða húðskelina. Hún leggst á
bakið og treður sér með aðstoð
vængjanna undir kviðinni á
kóngulóinni til þess að koma
broddinum að. Meðan á öllum
þessum tilfæringum stendur
gerir kóngulóin enga tilraun til
að forða sér, og geta þær þó
staðið í nokkrar mínútur. Loks
þegar vespunni þykir tími til
kominn grípur hún um einn fót
tarantúlunnar með sterkum bit-
krókum sínum, og þá fyrst
snýst kóngulóin til varnar. Og
nú hefst bardagi upp á líf og
dauða. Þær velta fram og aftur
á jörðinni, en endalok þessarar
baráttu verða alltaf þau sömu.
Vespunni tekst loks að stinga
broddinum í mjúka blettinn og
heldur honum á kafi í nokkrar
sekúndur meðan hún dælir inn
eitrinu. Og þá skiptir engum