Úrval - 01.10.1952, Blaðsíða 38

36
ÚRVAL
kannski óafvitandi, gegn því að
hann leiti sér lagskonu. Þær
stúlkur sem hann umgengst
verða keppinautar hennar. Ég
hef vitað dæmi um móður sem
aldrei þreyttist á að tala um
hve leiðinlegt það væri að „hann
Jón minn skuli ekki gifta sig“,
en var jafnframt svo bitur í
gagnrýni sinni á öllum þeim
stúlkum sem sonur hennar sýndi
áhuga á, að hann gafst alltaf
upp að lokum.
Mig hafði ekki dreymt um,
þegar ég hóf læknisstarf mitt,
að eins margir myndu koma til
mín og raun bar vitni með
spurninguna: „Hvað á ég að
gera við tengdamóður mína?“
Eða: „Hvað á ég að taka til
bragðs með tengdadóttur mína,
hún er alveg ómöguleg“. Og
þetta fólk er komið í þrot. Það
segist ekki geta afborið ástand-
ið lengur, einhver breyting verði
að ske. Nokkrum sinnum hef ég
orðið vitni að því að árekstrar
af þessu tagi hafa orðið ein or-
sökin til skilnaðar, til óláns fyr-
ir alla aðila.. Sjaldan er tengda-
móðirin þó ein orsökin. Reyndin
er oftast sú, að þessir árekstrar
verða sérstaklega tilfinnalegir í
hjónaböndum sem að öðru leyti
er í einhverju áfátt. Árekstrarn-
ir við tengdamóðurina verða
dropin sem veldur því að út úr
flóir.
Ég finn mig sorglega lítils
megnugan að gefa ráð í svona
málum, og ég hef hugboð um
að viðleitni mín hafi sárasjaldan
orðið að gagni. Ég tala við alla
aðila og hef oft tilhneigingu til
að vera sammála þeim sem síð-
ast talar við mig. Ég kynnist
þrem ólánsömum manneskjum,
sem hver um sig virðast ágætis
manneskjur og hafa mikið til
síns máls. Nei, gallan er sjálf-
sagt ekki að finna hjá fólkinu.
Það er ástandið sem skapast
hefur, sem er á einhvern hátt
óeðlilegt og öfugsnúið. Að sjálf-
sögðu birtist vandamálið í sín-
um furðulegustu myndum þegar
einn eða fleiri aðilar eru van-
heilir á geðsmunum, en oftast
er hér um að ræða ósköp blátt
áfram og venjulegt fólk. En
milli þess hefur skyndilega
skapast andrúmsloft hlaðið
spennu sem gerir lífið óbærilegt.
Það sem gert er eða sagt,
eru smámunir sé það skoðað
án samhengis. En summan af
því verður allt önnur. Hún tjáir
baráttuna fyrir því að fá að
vera einhverjum einhvers virði.
„Hann er sonur minn, sem ég
hef fætt og alið upp. Hann er
hið eina sem ég á eftir í lífinu.
Hún má ekki taka hann frá
mér“, heyrist frá annari hlið-
inni. Og frá hinni: „Hann er
maðurinn minn. Hann á að elska
mig og vinna fyrir mig. Við
eigum líf okkar ólifað saman.
Hún er búin að lifa sínu lífi.“
Baráttan er hörð og bitur. Hinn
eiginlegi bakgrunnur kemur
sjaldan í ljós. Keppinautarnir,
eins og ég vil kalla þá, kjósa
heldur að leita að sökinni hvor