Úrval - 01.08.1955, Síða 37

TIL PRÓFS 1 LÆKNISFRÆÐI
35
spyrjandi upp. Mér var innan-
brjósts eins og fanga, sern heyr-
ir slagbrandinum skotið frá af-
tökuklefanum.
„Ég efast um að þér sæjuð
það þá,“ sagði undrunarsvipur-
inn og þurkkaði sér um augun.
„Dýrið vegur hundrað grömm.
En nú verðum við að halda á-
fram. Hvað gerið þér við háls-
bólgu?“
„Ég set sjúklinginn á súlfa-
kúr.“
„Alveg rétt.“
„Þar er ég ekki á sama máli,
Charles," sagði starfsbróðir
hans með áherzlu. „Það er eins
og að kála mýflugu með lurk.
Ég hef ágætt hálsskolvatn, sem
ég hef notað handa sjúklingum
mínum árum saman með ágæt-
um árangri.“
„Einmitt það?“ sagði undrun-
arsvipurinn háðslega. „Ég er nú
samt þeirrar skoðunar, að mað-
ur eigi að nota nýju lyfin. Mér
hefur alltaf tekizt vel með súlf-
anílamíð.“
„Lastu það, sem McHugh
skrifaði í Clinicál Record í vet-
ur?“ spurði sá gildvaxni og
barði í borðið.
„Auðvitað, George. Og blaða-
deilurnar eftir á. En ég held fast
við, að maður verður að gera
ráð fyrir . . .“
„Ég leyfi mér að vera á ann-
arri skoðun . . .“
Orðaskiptin héldu áfram
þangað til klukkan hrindi í ann-
að sinn og ég reikaði fram og
hljóp út á götu. Mér var þungt
í skapi.
Dagarnir eftir munnlega próf-
ið voru hi-æðilegir. Það var eins
og þegar maður lendir í alvar-
legu slysi. Fyrstu tímana var
ég eins og dofinn, gat tæpast
gert mér grein fyrir hvað gerzt
hafði. Síðan fór ég að efast um
að ég stæðist prófið. Vinir mínir
reyndu að hughreysta mig með
því að segja mér frá svipuðum
óhöppum, sem þeir hefðu orðið
fyrir og klárað sig þrátt fyrir
það. Vonir mínar tóku að glæð-
ast á ný. Ég tíndi til það sem
mér hafði vel tekizt og úr þess-
um veiku þráðum fléttaði ég
sigurkranz. Ég gat þó að
minnsta kosti rétt upp á lung-
anu, hugsaði ég, og ég leysti
úr stífkrampaspurningunni . . .
og svo gleymdi ég öllu, af kvíð-
anum fyrir síðasta prófinu —
sjúkdómsgreiningunni.
Sjúkdómsgreiningarprófið er
sennilega tilviljunarkenndast
þeirra allra. Maður getur feng-
ið jafneinfalt verkefni og brjóst,
sem hvæsir í hlustpípunni eins
og bráðinn málmur, en svo get-
ur maður líka fengið blátt á-
fram óleysanleg verkefni, tilfelíi
að því er virðist án nokkurra
sjúkdómseinkenna.
Tilfellin, sem valin voru til
prófsins, voru frá heimangöngu-
deildum allra spítalanna í Lond-
on og gengu undir gælunafninu
„gömlu journalarnir okkar".
Þessir sjúklingar höfðu fengið
þá bót, sem hægt var að veita