Úrval - 01.08.1955, Blaðsíða 48

46
ÚR VAL
um jafnvel enn meira tjóni en
ótrúmennska. Peningar eru ill
nauðsyn — eða góð — allt eftir
því hvort menn hafa þá eða
ekki. En væri ekki betra að
ræða þau mál æsingalaust og í
vinsemd í stað þess að vera með
ásakanir: „Þú elskar mig ekki
lengur, úr því að þú vilt ekki
lofa mér að kaupa þetta eða
hitt“ — eða — ,,þú getur ekki
neitað þér um neitt mín vegna.“
Svo koma börnin, sem eru
fagnaðarefni í sérhverju hjóna-
bandi, þangað til skoðanir taka
að skiptast um uppeldi þeirra.
Við skulum ekki tala um það
grundvallaratriði í öllu uppeldi,
að foreldrarnir mega ekki láta
barnið finna, að þau greini á
um uppeldi þess, þótt þau deili
um það í einrúmi. Hitt er ég
sannfærð um, að börnin njóta
meira öryggis á heimilinu, ef
þau finna að foreldrarnir eru
vinir, heldur en þó að með þeim
séu heitar, ástríðufullar ástir.
Það greip mig löngun til að
ræða þessi mál við unga nútíma-
konu, og ég fór á fund leikkon-
unnar Evu Dahlbeck, sem um
þessar mundir nýtur fágætra
vinsælda.
„Vinátta í hjónabandinu,“
segir hún hugsi, „já, auðvitað
er hún nauðsynleg, en hún ein
nægir þó aldrei. Samlífið er
stöðug ölduhreyfing, öldufald-
ar og öldudalir skiptast á, og
er það ekki einmitt þessi breyti-
leiki, sem gerir hana heillandi?
Ég er sammála því, að þegar
lægðir eru í sambúðinni sé vin-
áttan nauðsynleg, vitundin um,
að hjónin vilji alla tíð hvort
öðru vel, vilja hjálpa hvort
öðru, styðja og vernda. Það býr
ótrúlega rík þörf í karlmann-
inum að láta til sín taka. Þetta
er eitt af sérkennum hans, sem
við verðum að sýna skilning.
Konan verður stöðugt að upp-
örva og styðja sjálfskennd hans,
einkum ef svo ber til, að hún
hlýtur viðurkenningu eða frægð
á einhverju sviði. Þessi frum-
stæða sjálfshafningarþörf er
ekki eins rík í konum. En þar
fyrir mega þær ekki láta troða
sig niður. Ég þekki ekkert
jafnauðmýkjandi og konu, sem
er svo þrúguð af ráðríkum eig-
inmanni, að segja má að hún
hafi glatað persónuleika sínum.“
Það er staðreynd, að ástríða
sem kviknar milli tveggja ein-
staklinga, leiðir þá oft á villi-
götur. Líkamlegt aðdráttarafl
eitt saman nægir ekki til að
gera hjónaband hamingjusamt.
Ég höfða til Evu um þetta at-
riði, og hún, sem sjálf geislar
frá sér svo miklum heilbrigð-
um kynþokka, veit, að sam-
stilling á þessu sviði nægir ekki
ein saman til þess að skapa full-
komið samlíf.
„En þó verður það að vera
til staðar,“ segir hún, „þetta
óskilgreinanlega, sem laðar tvær
manneskjur hvora að annarri.
Ég hef ekki mikla trú á hinni
leiðinni, að upp af vináttu
spretti dýpri tilfinningar, þ. e.