Úrval - 01.08.1955, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
leitt gaman af. Og ég var alltaf
að velta fyrir mér, hvað gerast
myndi í þessum sjöunda Ever-
est-leiðangri mínum. „Mér verö-
ur aö takast þaö í þetta skipti,“
sagði ég við sjálfan mig, því
að ég var að verða 39 ára gam-
all. „Ég verð að sigra eða falla.“
Við áttum að halda af stað
frá Darjeeling 1. marz. Einn
vinur minn rétti mér lítinn ind-
verskan fána og sagði mér að
koma honum á „réttan stað“.
Nima, yngri dóttir mín, gaf mér
blýantsstúf með rauðu og bláu
blýi, sem ég átti líka að setja
á „rétta staðinn", ef guð og
lukkan kynnu að hjálpa mér
þangað.
*
Áður en lagt var af stað, hafði
mér verið lofað því, að ég skyldi
fá að reyna við tindinn, ef ég
væri hraustur og í góðri þjálfun.
Þegar læknarnir rannsökuðu
mig í neðstu bækistöðinni, töldu
þeir mig hraustasta mann leið-
angursins, og ég var því tekinn
með í áætlun Hunts ofursta.
Hinir þrír, sem áttu að freista
þess að klífa tindinn, voru þeir
dr. Charles Evans og Tom Bour-
dillon, og Edmund Hillary, sem
átti að verða félagi minn.
Eftir þetta þjálfaði ég mig
stöðugt með þessum mönnum.
Hillary var afbragðs f jallgöngu-
maður, enda hafði hann fengið
miklá æfingu á jöklum Nýja
Sjálands. Hann var fáorður eins
og margir athafnamenn. Okkur
gekk vel að þjálfa okkur saman
og við urðum mjög samrýmd-
ir.
Ég ætla að nefna hér eitt
dæmi um samvinnu okkar. Dag
nokkurn vorum við á leiðinni
niður ísruðninginn með kaðalinn
á milli okkar. Hillary var á und-
an. Allt í einu brast fönnin und-
an honum og hann hrapaði nið-
ur í sprungu. „Tenzing! Ten-
zing!“ hrópaði hann. Sem betur
fór var ekki langur spotti af
kaðlinum á milli okkar og ég
var viðbúinn. Ég rak öxina nið-
ur í fönnina og kastaði mér nið-
ur hjá henni. Með þessu móti
gat ég stöðvað fall Hillarys þeg-
ar hann hafði hrapaði um 15
fet, og síðan tókst mér að draga
hann hægt og rólega upp aftur.
En þegar hann var kominn upp
úr sprungunni, voru vettling-
arnir mínir rifnir í tætlur af
núningnum.
„Shabash, Tenzing- Hraust-
lega gert!“ sagði hann þakklát-
ur. Og þegar við komurn til
bækistöðvarinnar sagði hann
við félaga okkar: „Það er snar-
ræði Tenzings að þakka að ég
er enn á lífi.“ Þetta voru gull-
hamrar, því að þetta atvik var
engan veginn sérstætt eða ó-
venjulegt. Fjallamenn hjálpa
alltaf hver öðrum.
Sá maður hefur ekki fæðzt
ennþá, sem gæti klifið Everest
án þess að verða að glíma við
margvíslega erfiðleika. Maður
verður að glíma við þreytuna
og kuldann. Loftið er svo þunnt,
að manni er erfitt um andar-