Úrval - 01.08.1955, Blaðsíða 46

44
ÚRVAL
Þetta er síðasti spádómur
Nostradamusar um þann hluta
sögunnar, sem þegar er liðinn.
En spádómar hans náðu lengra
fram í tímann. Eftir það, sem
rakið hefur verið hér að framan
af spádómum hans, er þó lík-
lega ekki ráðlegt að rekja þá
spádóma! Ég get þó ekki stillt
mig um að geta þess, að loka-
spádómur hans verður tæpast
skilinn öðruvísi en svo, að jörð-
in muni farast eftir j j ár! —-
Og hana nú!
Lífsreynd kona ræðir við unga
konu um sambúðarvandamál.
YINÁTTA MILLI HJÓNA.
Grein úr „Allt“,
eftir Karin Juel.
VIÐ höfum aldrei verið eins
góðir vinir eins og síðan
við skildum.
Þessi orð ungrar, fráskyldr-
ar konu vöktu mig fyrir nokkr-
um dögum til alvarlegrar íhug-
unar. Þetta samband karls og
konu hlýtur að vera algerlega
óskiljanlegt öllum þeim, sem
afa þá persónulegu reynslu
nf skilnaði, að hann sé andleg
kvöl og sár sorg.
En þessi athugasemd kom
r til að hugleiða almennt
hvernig ástatt er um vináttuna
mnan hjónabandsins.
Hjónaband og vinátta — já
• K • 1 ‘ I
en þetta tvennt er algerlega ó-
skylt, segið þið — hjónaband er
ást, kynlíf, félagsskapur, sam-
starfs, en vinátta í eiginlegri
merkingu er hún ekki. En sem
viðbót við allt. þetta? Er vin-
átta ekki nauðsynleg sem slík?
Og gæti hún þó ekki, um fram
allt, verið ómetanleg stoð á erf-
iðleikastundum, sem alltaf verða
í öllum hjónaböndum?
Hjón eru makar. Oft foreldr-
ar. Stundum vinnufélagar. Tveir
elskendur. Eða ef til vill svarnir
óvinir, sem vitandi eða óafvit-
andi heyja stöðuga baráttu. En
vinir — réttir og sléttir vinir?