Úrval - 01.08.1955, Blaðsíða 70

68
ÚRVAL
vindsins. Þegar „andabörnin“
eru komin upp að ströndinni,
taka þau sér bólfestu í konu,
sem er að baða sig í sjónum.
Konur, sem ógjarnan vilja eiga
fleiri börn, gæta þess að baða
sig ekki þegar froða er í fjöru-
borðinu. Að fólkið trúir þessari
goðsögn má glöggt sjá af eft-
irfarandi orðum ófrískrar konu,
sem tekin eru beint úr dagbók-
árblöðum Malinowskis: „Barnið
hefur fundið mig, andarnir hafa
komið með barnið til mín!“
Síðari þjóðfræðilegar rann-
sóknir hafa ótvírætt leitt í ljós,
að þjóðin lifir enn í algerri fá-
fræði um þátt föðurins í fæð-
ingu barnsins, og vísar með
fyrirlitningu á bug tilraunum
hvítra manna til að skýra hið
rétta samhengi.
Faðirinn er ekki talinn í ætt
við barnið, og það telst ekki til
ættflokks hans (flóknar bann-
helgireglur útiloka giftingar
innan ættstofnsins). Faðirinn er
„eiginmaður móður barnsins“
og hefur ekki annað vald yfir
barninu en það, sem hann öðlast
við persónuleg kynni af því.
Hið eiginlega vald yfir barn-
inu er í höndum móðurbróður-
ins, en barnið kynnist því
valdi aldrei náið, því að
ströng bannhelgi er á náinni
umgengni systkina. Móðirin
viðurkennir þó skilyrðislaust
vald bróður síns og er að
nokkru leyti háð honum, þar
sem hann er aðalfyrirvinna
f jölskyldu hennar og megnið af
uppskeru hans og afla rennur
til hennar.
Þrátt fyrir þetta hefur fað-
irinn nokkru hlutverki að
gegna. Hann á að vernda börn-
in, vera þeim góður, taka þau
í faðm sér þegar þau fæðast, og
síðan er hann þeim ástríkur
og góður vinur, eins konar
„frændi“, sem tekur þátt í leikj-
um þeirra og hjálpar beim í
ýmsum hagnýtum efnum. Það
er móðurbróðurinn, sem barnið
helzt „óttast", hann er hand-
hafi valds og aga í fjölskyld-
unni og honum ber að sýna
hlýðni. Eins og áður segir, gift-
ist kona jafnan manni af öðr-
um ættflokki og þá um leið frá
öðru þorpi. Móðurbróðirinn býr
því sjaldan í sama þorpi og
móðir barnsins, og þegar ungl-
ingurinn fær inngöngu í hóp
fullorðinna, verður hann að
flytja í þorp „sitt“, þ. e. móður-
bróður síns.
Af framansögðu má þó ekki
draga þá ályktun, að konuríki
sé í Trobriandsamfélaginu. Sam-
band karls og konu hvílir á
gagnkvæmri virðingu, og það
kemur aldrei fyrir, að börnin
sjái föður sinn berja móður
sína. Bæði kynin njóta sömu
virðingar, og börnin eru jafn
kærkomin hvort sem þau eru
drengir eða stúlkur. Konur hafa
sama aðgang og menn að hin-
um ýmsu tignargráðum, en þær
taka ekki þátt í opinberum mál-
um og mega ekki eiga jarðnæði.
Aftur á móti hafa þær aðgang