Úrval - 01.08.1955, Síða 64

62
■orval
áfram. „Og þrátt fyrir allar
heimilisvélarnar verður hann að
kvöldi að taka til höndum við
hvert það heimilisverk, sem
ekki var lokið við um daginn.
Þar á ofan verður hann að sjá
elskunni sinni fyrir afþreyingu
og skemmtunum til að bæta
henni upp ,,fangalífið“ við
heimilishaldið, sem hann strit-
ar baki brotnu við að halda
gangandi. Við höldum hér í
Bandaríkjunum að jöfnuður
ríki í hjónaböndum okkar,
en jöfnuðurinn er fólginn í
því einu, að konan tekur jafn-
mikið og maðurinn gefur.
Hér í Evrópu gefa konurnar
mönnum sínum það sem ame-
rískar konur veita mönnum
sínum ekki: öryggiskennd og
vitund um það, að þeir séu
húsbændurnir á heimilinu.
Hvorttveggja er manninum
nauðsynlegt."
í evrópskum fjölskyldum er
hlutverk konunnar að annast
heimilishaldið, ala upp börnin
og sjá til þess að maðurinn sé
hamingjusamur. Þetta er keppi-
kefli hennar og stolt í lífinu.
Hún er ekki svo mjög frábrugð-
in kynsystur sinni í Ameríku í því
hvernig hún leysir verk sitt af
hendi, heldur í hinu, með hvern-
ig hugarfari hún vinnur það.
Á fundi í félagi, sem kon-
ur hermanna hafa með sér á
herstöð einni 1 Englandi, spurði
ég brezkar og amerískar konur
í hverju þeim finndist þær frá-
brugðnar hvor annarri.
„Einkum í því hvernig við'
komum fram við menn okkar,“
sagði ensk kona. „Kannski er
það vegna þess hvernig við er-
um aldar upp. Þegar faðir minn
kom heim úr vinnunni, settumst
við öll að tedrykkju. Svo gat
hann farið í krána eða hitt vini
sína, en mamma var heima til
að koma okkur krökkunum í
rúmið. Seinna borðuðu þau
mamma og pabbi ein saman
kvöldverð. Við hjónin erum
meira saman og vinnum meira
saman en foreldrar mínir, en
mér finnst enn, að maðurinn
hafi rétt til að vera með vin-
um sínum að loknu dagsverki,
ef hann vill, en þurfi ekki að
sinna heimilisstörfum eða hátta
börnin. Hann þarf að fá tæki-
færi til að lyfta sér upp.“
„Ég veit alveg við hvað þér
eigið,“ sagði amerísk eiginkona
og brosti skilningsfullu brosi.
„Þessvegna gef ég Harry allt-
af frí eitt kvöld í viku.“
„Þarna kemur það,“ sagði
enska konan. „Þér gefið honum
eitt kvöld frí. Ég tel ekki, að
það sé mitt að gefa. Það er hans
að taka — þó að ég verði að
segja, að hann geri það næstum
aldrei.“
Fyrrverandi majór í banda-
ríska hernum, sem kvæntist ít-
alskri stúlku fyrir f jórum árum
og stundar nú borgaralega at-
vinnu í Frankfurt, sagði við
mig: „Amerískar konur tala
um jafnrétti, en evrópskar kon-
ur sýna í verki hvað raunveru-