Úrval - 01.08.1955, Qupperneq 100

TJ-RVAL
«8
mjökuðumst hægt niður hlíðina
— niður, niður.
Þetta hafði verið erfiður leið-
angur.
Og ég hafði eignazt góðan vin.
I mörg ár hafði verið rætt
um Everestleiðangur að haust-
lagi, en hugmyndin varð ekki
að veruleika fyrr en árið 1952.
Hinir svissnesku vinir mínir
gátu ekki beðið til næsta vors,
því að Nepalstiórn hafði veitt
Bretum leyfi til að klífa fjallið
árið 1953. Við Lambert fengum
því tækifæri til að reyna í okk-
ur þolrifin strax um haustið.
Enn var neðsta bækistöðin
reist á Khumbujöklinum, og við
fórum að klöngrast upp eftir
ísruðningnum á nýjan leik. Hann
hafði tekið miklum stakkaskipt-
um um sumarið og við urðum
að leita að nýrri leið. En það
reyndist ekki mjög erfitt, þvi
að við höfðum öðlazt mikla
reynslu. Við vorum líka við því
búnir að sprungur yrðu á vegi
okkar. Við höfðum planka með-
ferðis, sem við notuðum sem
brú yfir stærstu sprungurnar,
og auk þess höfðum við með
okkur langan stiga, sem við ætl-
uðum að leggja yfir stóru gjána,
sem hafði reynzt okkur svo erf-
ið í fyrri leiðangrinum.
I fyrstu gekk allt eins og í
sögu. En þegar við áttum 2500
fet ófarin þangað, sem við kom-
umst hæst í fyrra skiptið, skall
á ofsarok með 30 stiga frosti.
Enn urðu höfuðskepnurnar okk-
ur yfirsterkari. Það var ekki um
neitt að velja. Við urðum að
snúa við.
Enda þótt við hefðum ekki
náð takmarkinu, var okkur tek-
ið eins og sigurvegurum í Kat-
mandu. Konungur Nepals sæmdi
mig Pratap Bardhak-orðunni,
sem var mikill heiður. En ég
var svo veikur af hitasótt, að
ég vissi varla hvað fram fór.
Það sem að mér gekk, var fyrst
og fremst malaría, en einnig
þreyta eftir hina tvo erfiðu leið-
angra.
Svisslendingar reyndust mér
vel, eins og fyrri daginn. Þeir
sendu mig með flugvél til
sjúkrahúss, og þar dvaldist ég
í þrjár vikur meðan ég var að
ná mér.
*
Nú var komið árið 1953. Frá-
sögnin af svissnesku leiðöngr-
unum hafði borizt út um allan
heim og mér bárust bréf frá
mörgum löndum. í einu bréfinu
var mér boðin þátttaka í Ever-
estleiðangri undir stjórn John
Hunts ofursta. I leiðangrinum
áttu að vera fremstu f jallgöngu-
menn Breta, og auk þeirra tveir
Nýsjálendingar. Annar þeirra
var Edmund Flillary, sem hafði
tekið þátt í Everestleiðangri ár-
ið 1951, og einnig 1952.
Eg var á báðum áttum. Ein
ástæða þess var sú, að í brezka
leiðangrinum 1951 hafði risið
deila út af kaupi burðarmann-
anna. Ég nefndi þetta við rit-
ara Himalajafélagsins. ,,En það