Úrval - 01.10.1955, Blaðsíða 19

HUGLEIÐINGAR UM UPPELDI
17
biðat aldrei fyrir sjálfur. Sumar
mæður láta hér stjórnast af til-
finningasemi, þeim finnst ósköp
„sætt“ að sjá lítið, þvegið barn
í hvítri náttskyrtu spenna greip-
ar og þylja bæn til guðs. Ég
held ekki að mikil blessun fylgi
slíku bænahaldi. Það getur að
vísu verið gaman að geta í kunn-
ingjahóp sagt sögur af einfeldn-
islegum bænum og hugleiðing-
um barns um guð, sem er svo
sterkur, að hann getur barið
sterkasta mann í heimi, en eigi
að innleiða bænahald á heimil-
inu, þá verða foareldrarnir sjálf-
ir að biðja meö og fyrir börn-
um sínum. Það á ekki að nota
guð sem einskonar gæzkulyf
handa börnunum, lyf sem for-
eldrarnir sjálfir hliðra sér hjá
að nota. Á hinn bóginn vildi ég
segja við foreldra, sem telja sig
trúlausa: sviftið ekki börnin
ykkar þeim dýrmætu möguleik-
um, sem felast í trúnni með því
að boða þeim trúleysi og segja
þeim, að guð sé ekki til, hann
sé bara tilbúningur, sem prest-
arnir hafi fundið upp til að pré-
dika um af því að þeim sé borg-
að fyrir það. Segið heldur hrein-
skilnislega, að þið vitið ekki
hvort guð sé til, að þiö hafið
ekki fundið veginn til hans. ,,De
máste váxa efter egna lagar, de
veta intet om ditt hjártas pina“.
Minnist þessara orða skáldsins,
þegar trúin er annars vegar.
Hafi maður eignast barn, ber
manni skylda til að gefa sér
tíma til að sinna því. Á þetta
hygg ég að mikið skorti nú á
tímum. Við erum svo önnum
kafin, í félagslífinu og öðru sem
okkur finnst svo óskaplega mik-
ilvægt, að við sinnum börnum
okkar ekki sem skyldi. Ég vil
ráðleggja foreldrum að segja sig
úr félögum, hversu mikil þjóð-
þrifafyrirtæki sem þau eru, ef
þau taka svo mikið af tíma þeirra,
að þau geta ekki sinnt börnum
sínum. Það eru börnin, sem eiga
að byggja upp samfélagið, sem
koma skal, og ef þau eru van-
rækt, þá er ekki góðs að vænta.
Okkur er svo gjarnt á að reka
frá okkur börnin, þegar þau
koma til okkar með spurningu
eða bæn, sem þeim er brýn nauð-
syn að fá leyst úr. Ég er ekki
hræddur um að ég eyðileggi
börnin mín með dekri, ég ótt-
ast miklu frekar, að ég kunni
að fæla þau frá mér. Ég held
nefnilega að mörg hin svoköll-
uðu dekurbörn séu ekki spillt
af dekri, heldur af því að for-
eldrarnir hafa raunverulega fælt
þau frá sér. Önnum kafnir for-
eldrar kaupa sér frið fyrir börn-
um sínum með því að gefa þeim
dýr leikföng og sælgæti. Önnum
kafnir við hvað? Við að bæta
lífskjör sín svo að þau geti
keypt fleiri dýr leikföng og
meira sælgæti. Það er þetta, sem
kallað er vítahringur. Augljóst
er, að í vinnutímanum geta for-
eldrarnir ekki sinnt börnum sín-
um, en af tómstundunum eiga
börnin vissulega að fá sinn skerf
ómældan, jafnvel þó að auka-
3