Úrval - 01.10.1955, Side 42

40
ÚRVAL
mjög erfið og þreytandi æf-
ing — og hún var með barni.
Eftir fáeinar mínútur varð að
bera hana í rúmið aftur. En
eftir nokkrar vikur tók að fær-
ast örlítill máttur í lærvöðv-
ana.
Þessum æfingum var haldið
áfram dag eftir dag, mánuðum
saman. Svo varð hlé — við fæð-
ingu barnsins. Það voru erfið-
ir dagar, fullir kvíða og eftir-
væntingar, en allt fór vel eins
og læknirinn hafði spáð. Stúlku-
barnið sem Lis ól var rétt
skapað og heilbrigt. Og eftir
nokkurn tíma hóf hún æfing-
ar sínar að nýju.
Næsti áfanginn var að læra
að skríða. Hún var lögð á grúfu
á gólfið og þvert undir kvið
hennar og brjóst var lagt hand-
klæði. Eiginmaður hennar og
móðir tóku í sinn hvorn enda
og lyftu henni varlega upp á
hnén og hendurnar, en hún
reyndi að skríða. Henni tókst
að skríða nokkra þumlunga, en
áreynslan var svo mikil, að hún
var alveg örmagna þegar hún
var lögð í rúmið aftur. Æfing-
in var endurtekin dag eftir dag
og þegar hún fann framför,
setti hún sér það markmið að
bæta við sig einum metra á
hverjum degi.
Brátt kom að því að henni
fannst kominn tími til að reyna
að ganga •— en margar tilraun-
ir varð hún að gera áður en
henni tókst að stíga fyrsta
skrefið. Þó kom að því að henni
tókst að ganga nokkur skref
við hækjur, án þess að hún
væri studd. Og átta mánuðum
eftir að hún veiktist var hún
svo langt komin, að hún gat
staulast um við tvo hækju-
stafi.
Vinir hennar samfögnuðu
henni. Þetta var meira en þeir
höfðu þorað að vona. Bersýni-
legt var að þeir töldu að nú
væri baráttunni lokið, að hún
væri nú búin að fá þann bata
sem hún gæti með nokkru móti
vænzt. En Lis Hartel var á
annarri skoðun.
I styrjöld greinum við á
milli tveggja hershöfðingja:
annar staldrar við til að treysta
stöðu sína að unnum sigri,
ánægður í bili yfir því sem unn-
izt hefur, hinn ann sér ekki
andartaks hvíldar, heldur sæk-
ir fram og er ekki ánægður
fyrr en óvinirnir eru gjörsigr-
aðir. Þannig var Lis Hartel
gerð.
Hún gerði nú heyrinkunna
þá fyrirætlun, sem hún hafði
lengi haft í huga. Fjölskylda
hennar hlustaði vantrúuð á, en
létu þó að vilja hennar. Dag
nokkurn var henni ekið í hjóla-
stól sínum út í hesthús. Það
var lagt á hest hennar, Gigolo,
og henni lyft á bak. Hún vissi
hvað gerast mundi. Þegar hest-
urinn færi að ganga mundi eðlis-
lægur ótti við að detta af baki
örva til lífs löngu dauð við-
brögð í lærvöðvum hennar.
Fæturnir gripu um síður hests-